" شکوه انتظار "

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی           دل بی تو بجان آمد وقت است که بازآیی

کدام راه را بنگریم که نشانی از او نباشد و به کدام سو نظرکنیم که او را در آنجا نیابیم ؟

بار الها ! چه کنیم که نه طاقت دوری او را داریم و نه لیاقت درک حضورش را.

چگونه می توانیم شبها سر بر بستر گذاریم و پیشانی بر خاک نساییم ، ندبه ننمائیم و برای ظهورش دعا نکنیم؟

حال آنکه او در بیابانی پر غبار، دست به نیایش برمی دارد و برای ظهور خویش دعا می کند...

تصورمان بر اینست که منتظریم ، راستی آیا هیچ پرسیده ای که انتظار یعنی چه ؟ آیا ما منتظران واقعی هستیم؟

انتظار، واژه ای است به بزرگی یک قاموس.

انتظار، یعنی رویش بالهای پروازبر تن کبوتران ناز.

انتظار، یعنی نگاه عمیق به ساحت خورشید فروزان.

انتظار، یعنی درآمیختن با ذات نور و درآویختن با هر شیطان کور.

انتظار، یعنی طلب مصرانه برای دیدار یار.

انتظار، یعنی اعتراض، به وضع موجود.

انتظار، یعنی خواست وضعیتی مطلوب در سراسر گیتی.

انتظار، یعنی مهیا گشتن برای پروازبه آسمان پاکی و فضایل.

انتظار، یعنی ستیز با تباهی ها و صلح با سپیدی ها.

انتظار، یعنی قرارگرفتن در سپاه حق و برائت از لشکر باطل.

انتظار، یعنی زنده ماندن تنها برای یاری کردن گل بی خزان و خورشید بی غروب امام موعود.

و انتظار، یعنی پیوند قلبی با امام خویش.