هواپیمایی که بوسیله نور لیزر تغذیه می شود

این آخرین سطح پیشرفت است؛«یک هواپیمای تغذیه شده بوسیله اشعه لیزر»

این پرنده توسط محققان در ژاپن طراحی شده است و یک پرواز آزمایشی موفق در کارنامه خود دارا می باشد.

این تیم مبتکر امیدوار است روزی صدای ناوگانهایی از این نوع هواپیما از آسمان حتی در شرایط بد آب و هوایی به گوش برسد.

تاکاشی یابه و تیم همراهش که عضو سازمان تکنولوژی توکیو می باشند، توانستند هواپیمای خود را توسط تابش لیزر معمولی تغذیه کنند.

این هواپیما توانست در یک مسیر منحنی و به صورت بسیارخوب وباسرعت 1.4 متر بر ثانیه به هوا برخیزد. این وسیله را می توان از راه دور و تازمانی که بتوان نور لیزر را بر روی آن متمرکز کرد تغذیه کرد.

محققان همچنین امیدوار هستند که بتوانند توسط نیروی لیزر حرکت هواپیما را کنترل کنند. یک روش به این صورت است که می توان توسط اشعه لیزر، به بعضی قسمتهای هواپیما نیرو (ضربه) وارد کرد و در روشی دیگرمی توان بال ها را با آلیاژهایی درست کرد که هنگام گرم شدن تغییرشکل دهند و در این صورت می توان با استفاده از لیزر به گرم کردن بال ها پرداخته و درنتیجه تغییر شکل دلخواه را در آنها بوجود آورد و در مجموع حرکت هواپیما راکنترل کرد.

منبع سوخت:

تیم در حال بازبینی طرحی بود که 31 سال پیش برای اولین بار ارائه شده بود. در سال 1972 یک مهندس آمریکایی به نام Arthur Kantrowitz این طرح را ارائه کرده بود، در این طرح اگر اشعه لیزر را روی یک ماده (سوختی که روی بدنه هواپیما قرار می گیرد) متمرکز کنیم، می توان یک جت از گازهای خروجی تولید کنیم که باعث جلو راندن هواپیما شود، درست مثل موتور های جت معمولی امروزی.

سر انجام در سال 1997 محققان در آزمایشگاه Air Force Research کالیفرنیا توانستند با توجه به این طرح و یاری گرفتن ازلیزر مادون قرمز پرقدرت یک هواپیمای نعلبکی شکل آلومینیومی کوچک را برای چند ثانیه به حرکت در آورند. به این صورت که ضربات لیزر توانست هوا را در محفظه ورودی، به پلاسمای با فشار بالا (High-pressure plasma ) تبدیل کند. Thrust حاصله توانست این هواپیمای کوچک سبک را بلند کرده و صد ها پا آن را به بالا ببرد.

درضمن این طرح پروژه ی NASA برای امکان استفاده از نیروی رانشی لیزر به عنوان یک روش کم هزینه برای تغذیه ماهوارهای کوچک نیز بوده است.

یابه و همکارانش در آینده قصد انجام طرح های بزرگتری را دارند، زیرا پرنده آنها از تکه فویل های آلومینیومی که فقط دارای چند گرم وزن وپهنای چند سانتیمتر است درست شده است، و سوخت آن توسط پوشش پلیمر اکریلیک و یا قطرات آب که روی فویل ها جا داده شده است تامین می شود.

لازم به تذکر است که پوشش پلیمر اکریلیک نیروی thrust بیشتری تولید می کند در حالی که قطرات مایع را می توان توسط یک منبع که امکان قرار گرفتن در داخل هواپیما را دارد تامین کرد تا از این طریق بتوان نیروی thrust مستمر را در حین پرواز تولید نمود.

منبع:انجمن هوانوردی