حسین (ع) مرا شیعه كرد
بین حماسه غمبار عاشورا و تداوم حیات شیعه، رابطهاى عمیق و دوسویه وجود دارد. شهادت مظلومانه امام حسین علیهالسلام و هفتاد و دو تن از یاران بزرگوار او در فاجعه كربلا، علاوه بر آثار بزرگ و حیاتى كه براى جامعه اسلامى و انسانى به بار آورد، این نتیجه مهم را نیز در پى داشت كه اهلبیت علیهمالسلام را به عنوان نمونههاى كامل پیشوایى امت به همگان معرفى نمود و نشان داد كه تنها مكتب و دیدگاهى درست و بر حق و قابل دفاع است كه بر اساس پیروى از آن خاندان شكل بگیرد و در همان مسیرى كه آنان مشخص كردهاند، حركت كند (یعنى مكتب عظیم و ریشهدار شیعه كه تجلىگاه اسلام حقیقى است).
از سوى دیگر، شیعیان نیز، در طول تاریخ پس از واقعه عاشورا، از سر شوق و شناختى كه در وجودشان نسبت به سالار شهیدان علیهالسلام ریشه دوانیده بود، با برپا كردن مراسم سوگوارى و به راه انداختن دستههاى عزادارى، سینهزنى و تشكیل جلسات روضه و یاد كرد سیدالشهداءعلیهالسلام، یكى از اساسىترین رموز جاودانگى قیام حسینى و فرهنگ سترگ و سازنده عاشورا را رقم زدند. ایشان همواره در حفظ و تداوم این حركت مقدس كوشیدهاند و به سخنان بیهوده و... شبهههاى تار عنكبوتىاى كه گاهگاه از سوى عدهاى نادان یا مغرض مطرح مىشود، توجه نكردهاند و دشمنى كردن دشمنان اسلام و اهلبیت علیهمالسلام با آنان، حتى اندكى از عشق و علاقهشان به آن امام شهید و آرمانهاى الهى او نكاسته است.
اكنون از بركت همین عزادارىها و جلسات یاد كرد قیام جاودانه امام حسین علیهالسلام و اهداف والاى اوست كه صفوف شیعیان در برابر دشمنانشان مستحكمتر از پیش شده و مخالفان اهلبیت علیهمالسلام به تأثیرپذیرى از این برنامههاى مقدس، به حقانیت و ولایت خاندان پیامبر صلىاللهعلیهوآله پى مىبرند و بدان اعتراف مىكنند و مستبصر مىگردند.
در این جا، براى توجه دادن بیشتر شما خواننده محترم، به اهمیت مسئله سوگوارى بر امام حسین علیهالسلام و پیوند آن با گسترش روزافزون تشیع در دنیاى دیروز و امروز، دو نمونه عینى را، به نقل از كتاب «دورالمنبر الحسینى فى التوعیه الاسلامیه1 (نقش منبر امام حسین علیهالسلام در بیدارگرى اسلام)» ذكر مىكنیم. مؤلف مىنویسد:
1. شیخ زهیر حسّون براى من چنین نقل كرد: «روزى از كتابخانه واتیكان دیدن مىكردم. در قسمت ویژه كتابهاى اسلامى، چشمم به بیش از هزار كتاب خطى و چاپى درباره امام حسین علیهالسلام افتاد.
با تعجب، از مدیر كتابخانه علت را پرسیدم و او گفت: علماى واتیكان دیدند كه تشیع در سالهاى اخیر رو به گسترش نهاده، روز به روز بر تعداد كسانى كه در دنیا به مكتب اهلبیت مىگروند، افزوده مىشود و به این نتیجه رسیدند كه علت این امر، مظلومیت امام حسین علیهالسلام است كه شیعه آن را در مجالس سوگوارى و ماتم و با به راه انداختن دستههاى سینهزنى، زنده نگاه مىدارد؛ پس عدهاى از سوى واتیكان مأمور شدند كه در دنیاى اسلام بگردند و هر كتاب خطى و چاپى درباره امام حسین علیهالسلام را گردآورى كنند و به واتیكان منتقل نمایند، تا ایشان نیز با استفاده از روش شیعیان در یاد كرد شهادت مظلومانه امام حسین علیهالسلام، به بیان مظلومیت حضرت مسیح ـ كه به باور آنها بردار شد و مظلومانه كشته گردید ـ بپردازند و از این طریق، آیین مسیحیت را گسترش دهند».
2. استاد ادریس الحسینى، در كتاب خود «لقد شیعنى الحسین (بى شك حسین مرا شیعه گردانید)» مىگوید: یك روز، یكى از نزدیكانم از من پرسید: چه باعث شد كه تشیع را انتخاب كنى؟ گفتم: آن كس، جدم حسین علیهالسلام بود و ضایعه ناگوار شهادتش در روز عاشورا. گفت: چگونه؟ گفتم: هر گاه به یاد صحنههاى دردناك آن روز مىافتم، نمىتوانم آن اعمال فجیع را نتیجه اندیشههاى سالم و هدایت یافته بدانم و خونهاى پاك اهلبیت علیهمالسلام را كه بر ریگهاى بیابان كربلا روان گردید، همچون جریان آبهاى معمولى بپندارم. آن خون، خون بهترین و شریفترین كسى بود كه پیامبر صلىاللهعلیهوآله بارها دربارهاش به مردم سفارش كرده بود...و چنین كسى نمىتوانست بر باطل باشد و كشندگان او بر حق؛ زیرا قاتلان امام حسین علیهالسلام خود مىدانستند كه او بر امیرشان یزید به مراتب فضیلت دارد و بزرگ دنیاى عرب و اسلام است؛ اما چون به مال و ارزش دنیا كه یزید وعدهشان داده بود، طمع كرده بودند، به كشتن فرزندزاده پیامبر صلىاللهعلیهوآله تن در دادند.
آرى، حسین علیهالسلام مرا شیعه گردانید؛ آن گاه كه یاد كرد عظیم او را در سوگوارىها و مراسم عزا و ماتم مشاهده كردم و به حقیقت حال او و معاندانش در حادثه كربلا، آگاه گردیدم. شیعه شدم با خونهاى تازه شهیدان كربلا كه بر ریگهاى بیابان طف جارى بود و با ضجه بچهها و شیون زنان.
كربلا ورودگاه من به تاریخ است و به حقیقت و به اسلام. حال چگونه مىتوانم همچون عارفى رقیقالقلب و شاعرى نازك خیال، مجذوب آن نگردم و بدان گرایش نیابم!
پىنوشت:
1. این كتاب، رساله دكتراى مؤلفش، خطیب محترم، دكتر شیخ محمد باقر مقدسى، از «دانشگاه جهانى علوم اسلامى لندن» است. وى توانست در تاریخ 25/5/2000م. از رساله خود، به عنوان اولین بحث علمى و دانشگاهى درباره «منبر امام حسینعلیهالسلام» دفاع كند و به اخذ مدرك دكترا در علوم اسلامى نایل گردد.
منبع:
محمد مهدى رضایى، مجله پرسمان، شماره 30