«عاشورا در میدان»

تشنه‌تر از فرات‌ آبی‌ نیست‌

و روشن‌تر از خون،

آفتابی‌

بوی‌ سكه،

بوی‌ بیعت،

پرندگان‌ را نیز مسموم‌ می‌كند.

و خاكی‌ كه‌ خاكستر است،

به‌ گیاهان‌ مجال‌ بارور شدن‌ نمی‌دهد

میدان‌ كوچكی‌ است‌

كه‌ در آتش‌ شقایق‌ها و آینه‌ها

برافروخته ا‌ست!

و میدان‌

به‌ قهرمان‌ به‌خاك‌افتاده‌ای‌ می‌ماند

كه‌ برخاستن‌ را

چشم‌ بر چشم‌ آخرین‌ خیمه‌ دوخته ا‌ست.

این‌ جوان‌

این‌ توفان، كیست‌

كه‌ چون‌ برمی‌خیزد!

آسمان‌

زمین‌ اوست‌

و پیشانی‌اش‌ قرآن‌ گشوده‌ است.

و میدان، اینك‌

نه‌ سنگ‌ است‌ و نه‌ خاك‌

جویباری‌ است،

جاری‌ است‌

و خلیفه‌ها

هماره‌ آب‌ را بر مسافران‌ می‌بندند.

مصطفی‌ علیپور