بر حربگاه، چون ره آن كاروان فتاد

بر حربگاه، چون ره آن كاروان فتاد

شور نشور واهمه را در گمان فتاد

هم بانگ نوحه، غلغله در شش جهت، فكند

هم گریه، در ملایك هفت آسمان فتاد

هرجا كه بود آهوئى، از دشت پا كشید

هرجا كه بود طایرى، از آشیان فتاد

شد وحشتى، كه شور قیامت زِ یاد، رفت

چون چشم اهل بیت، بر آن كشتگان فتاد

هرچند بر تن شهدا چشم، كار كرد

بر زخم‏هاى كارى تیغ و سنان، فتاد

ناگاه چشم دختر زهرا، در آن میان

بر پیكر شریف امام زمان فتاد

بى اختیار نعره‏ى »هذا حسین« ازو

سر زد، چنانكه آتش از آن، در جهان فتاد

پس با زبان پر گله، آن بضعه‏ى بتول

رو در مدینه كرد، كه یا ایهاالرسول

محتشم کاشانی