اى چرخ غافلى كه چه بیداد كرده‏اى

اى چرخ غافلى كه چه بیداد كرده‏اى

وز كین چها درین ستم آباد كرده‏اى

بر طعنت این بس است كه با عترت رسول

بیداد كرده خصم و تو امداد كرده‏اى

اى زاده زیاد! نكرده است هیچ گاه

»نمرود« این عمل كه تو »شدّاد« كرده‏اى

كام یزید داده‏اى از كشتن حسین

بنگر كه را، به قتل كه، دلشاد كرده‏اى

بهر خسى كه بار درخت شقاوت است

در باغ دین چه با گل و شمشماد كرده‏اى

با دشمنان دین نتوان كرد آنچه تو

با مصطفى و حیدر و اولاد كرده‏اى

حلقى كه سوده لعل لب خود نبى بر آن

آزرده‏اش به خنجر فولاد كرده‏اى

ترسم ترا دمى كه به محشر برآورند

از آتش تو دود به محشر درآورند

محتشم کاشانی