حسین توست

این رفته سر به نیزه اعداء حسین توست

این مانده بر زمین، تن تنها، حسین توست

این آهوی حرم، که تن پاره‌پاره‌اش

در خون کشیده دامن صحرا، حسین توست

این پرگشاده مرغ همایون به سوی خلد

که‌ش پر ز تیر، رُسته بر اعضا حسین توست

این سر بریده از ستم زال روزگار

کز یاد برده ماتم یحیا، حسین توست

این مهرِ منکسف که غبارِ مصیبتش

تاریک کرده چشمِ مسیحا حسین توست

این ماه منخسف که بر او ز اشکِ اهل بیت

گویی گسسته عقد ثریا حسین توست

این لاله‌گون عمامه که در خلد، بهر او

معجر کبود ساخته زهرا، حسین توست

اندک چو کرد، دل، تهی از شکوه با رسول

گیسو گشود و دید سوی مرقد بتول...

صباحی بیدگلی