سرگذشت

می‌خروشد دریا

هیچكس نیست به ساحل پیدا!

لكه‌ای نیست به دریا تاریك

كه شود قایق

اگر آید نزدیك.

مانده بر ساحل

قایقی ریخته شب بر سر او،

پیكرش را ز رهی ناروشن

برده در تلخی ادراك فرو.

هیچكس نیست كه آید از راه

و به آب افكندش.

و در این وقت كه هر كوهه ی آب

حرف با گوش نهان می‌زندش،

موجی آشفته فرا می‌رسد از راه كه گوید با ما

قصه ی یك شب طوفانی را.

رفته بود آن شب ماهیگیر

تا بگیرد از آب

آنچه پیوندی داشت .

با خیالی در خواب.

صبح آن شب، كه به دریا موجی

تن نمی كوفت به موجی دیگر،

چشم ماهیگیران دید

قایقی را به ره آب که داشت

بر لب از حادثه ی تلخ شب پیش خبر.

پس كشاندند سوی ساحل خواب آلودش

به همان جای كه هست

در همین لحظه غمناك بجا

و به نزدیكی او

می‌خروشد دریا

وز ره دور فرا می‌رسد آن موج كه می‌گوید باز

از شبی طوفانی

داستانی نه دراز.