در قیر شب

دیرگاهی است كه در این تنهایی

رنگ خاموشی در طرح لب است.

بانگی از دور مرا می‌خواند،

لیك پاهایم در قیر شب است.

رخنه‌ای نیست در این تاریكی :

در و دیوار به هم پیوسته.

سایه‌ای لغزد اگر روی زمین

نقش وهمی است ز بندی رَسته.

نفس آدم‌ها

سر بسر افسرده است.

روزگاری است در این گوشه پژمرده ی هوا

هر نشاطی مرده است.

دست جادویی شب

در به روی من و غم می‌بندد.

می‌كنم هر چه تلاش،

او به من می خندد .

نقش‌هایی كه كشیدم در روز،

شب ز راه آمد و با دود اندود .

طرح‌هایی كه فكندم در شب،

روز پیدا شد و با پنبه زدود .

دیرگاهی است كه چون من همه را

رنگ خاموشی در طرح لب است.

جنبشی نیست در این خاموشی:

دست‌ها، پاها در قیر شب است .