پاراه

نه تو می‌پایی، و نه كوه. میوه ی این باغ: اندوه، اندوه.

گو بتراود غم، تشنه سبویی تو.افتد گل، بویی تو.

این پیچك شوق، آبش ده، سیرابش كن.

آن كودك ترس، قصه بخوان، خوابش كن.

این لاله هوش، از ساقه بچین. پرپر شد، بشود. چشم خدا

تر شد، بشود.

و خدا از تو نه بالاتر. نی، تنهاتر، تنهاتر.

بالاها، پستی‌ها یكسان بین. پیدا نه، پنهان بین.

بالی نیست، آیت پروازی هست. كس نیست، رشته آوازی

هست.

پژواكی: رؤیایی پر زد رفت. شلپویی: رازی بود، در زد

رفت.

اندیشه: كاهی بود، در آخور ما كردند.

تنهایی: آبشخور ما كردند.

این آب روان ، ما ساده‌تریم. این سایه، افتاده‌ تریم.

نه تو می‌پایی، و نه من، دیده تر بگشا، مرگ آمد، در بگشا.