پرهای زمزمه

مانده تا برف زمین آب شود.

مانده تا بسته شود این همه نیلوفر وارونه ی چتر .

ناتمام است درخت

زیر برف است تمنای شنا كردن كاغذ در باد

و فروغ ‌تـَر ِ چشم حشرات

و طلوع سر غوك از افق درك حیات.

مانده تا سینی ما پر شود از صحبت سنبوسه و عید.

در هوایی كه نه افزایش یك ساقه طنینی دارد

و نه آواز پری می‌رسد از روزن منظومه ی برف

تشنه ی زمزمه‌ام.

مانده تا مرغ سرچینه ی هذیانی اسفند صدا بردارد.

پس چه باید بكنم

من كه در لخت ترین موسم بی چهچه سال

تشنه ی زمزمه‌ام؟

بهتر آن است كه برخیزم

رنگ را بردارم

روی تنهایی خود، نقشه ی مرغی بكشم.