شب تنهایی خوب

گوش كن، دورترین مرغ جهان می‌خواند.

شب سلیس است، و یكدست، و باز.

شمعدانی‌ها

و صدادارترین شاخه ی فصل، ماه را می‌شنوند.

پلـّـكان جلو ساختمان،

دَر فانوس به دست

و در اسراف نسیم،

گوش كن جاده صدا می‌زند از دور قدم‌های ترا.

چشم تو زینت تاریكی نیست.

پلك‌ها را بتكان، كفش به پاكن، و بیا.

و بیا تا جایی، كه پر ماه به انگشت تو هشدار دهد

و زمان روی كلوخی بنشیند با تو

و مزامیر شب اندام ترا، مثل یك قطره ی آواز به خود

جذب كنند.

پارسایی است در آنجا كه ترا خواهد گفت:

بهترین چیز رسیدن به نگاهی است كه از حادثه ی عشق تـَر

است.