ابوریحان بیرونی
محمدبن احمد بیرونی در سال 362 ه.ق ، بیرون از شهر خوارزم ، چشم به جهان گشود و بدین جهت به « بیرونی » معروف گشت . وی سالهای اولیه عمر خود را در خوارزم گذراند و سپس چند سالی را در دربار ابوالمعالی قابوسبن وشمگیر سپری کرد .
زمانی که سلطان محمود غزنوی ، خوارزم را تصرف کرد ، در صدد قتل او برآمد اما به شفاعت درباریان از کشتن وی منصرف شد و او را با خود به غزنین برد . در سفر محمود به هندوستان ، ابوریحان همراه او بود و در هند چون با دانشمندان آن دیار ، معاشرت داشت زبان « سانسکریت » را آموخت و منابع مورد نیاز خود را برای تألیف کتاب "ماللهند" جمع آوری نمود .
ابوریحان با ابوعلی سینا هم عصر بوده و با وی درباره مسائل علمی مناظره داشته است .
وی ریاضیدان ، منجم ، جغرافیدان ، فیلسوف و جهانگرد معروف ایرانی است که یکی از بزرگترین دانشمندان جهان به شمار می رود .
ابوریحان تألیفات بسیاری در نجوم ، هیئت ، منطق و حکمت دارد . از جمله تألیفات او"قانونمسعودی " در نجوم وجغرافیا و"آثارالباقیه " در تاریخ ، آداب وعادات ملل است.
بیرونی در سال 440 ه.ق در سن 77 سالگی در شهر غزنین چشم از جهان فرو بست .
چنین نقل می کنند که در واپسین ساعات عمر او شخصی به دیدنش آمد ، ابوریحان در بستر بیماری پاسخ مسئله ای علمی را از وی پرسید ؛ اطرافیان که از کار او متعجب شده بودند او را از بحث علمی برحذر داشتند ، ابوریحان در پاسخ چنین گفت: "آیا پاسخ این سوال را بدانم و بمیرم بهتر است یا ندانسته بمیرم ؟ " ...