لکنت زبان در کودکان
لکنت زبان(3)
تجربه ی نارسایی عادی گفتار، معمولاً برای کودکان ناآگاهانه است و نشانی از فشار روحی ندارد زمانی که آنان به مسائل گفتاری واکنش نشان می دهند (معمولاً این مسئله نشأت گرفته از اطرافیان می باشد) عمل لکنت زبان به عنوان یک عادت دایمی شکل می پذیرد. انجمن گفتار آمریکا شش نشانه ارائه می دهد که زمان جدی شدن این مشکل و مراجعه به یک آسیب شناس گفتار را تعیین می کند.
1- لرزیدن ماهیچه های اطراف دهن و فک؛
2- بالا رفتن و نازک شدن صدا در حین لکنت زبان؛
3- تقلا و تنش در گفتار؛
4- مکانیزمهایی چون چرخاندن چشمها، پلک زدن و تکانهای کوتاه و سریع سر که کودک می خواهد به کمک آنها بر لکنت زبانش فائق شود؛
5- احساس ترس و ناراحتی زمانی که باید سخن گفت؛
6- اجتناب از یک کلمه ی ویژه یا روی هم رفته پرهیز از گفتار.
مادر کودکی به تعدادی از این نشانه ها در الگوی گفتار او پی برده بود. در ماه گذشته فرزندش هر وقت دچار لکنت زبان می شد، شروع به بستن چشمهایش و زمین زدن پاهایش بروی کف اتاق می کرد. زمانی که مادرش او را وادار کرد در مورد چیزی در جلوی همکلاسی هایش صحبت کند، گریه کرد. او غالباً شروع به گفتن یک داستان برای مادرش می کرد ولی زمانی که فکر می کرد ممکن است در بیان داستان دچار لکنت زبان شود، مکث کوتاهی می کرد و به طرف اتاقش می دوید. کودک از لکنت زبانش دچار ترس شده بود و این باعث می شد که لکنتش بدتر شود و حالا علامتهای این عادت در او نمایان شده بود. مادرش و دکتر توافق کردند که زمان گفتارسنجی «تامی» توسط یک متخصص فرارسیده است.
روشهای ترک عادت
اگر کودک شما در سنین مدرسه است و هر یک از شش نشانه ای را که در مقالات لکنت لیست شده دارا ست، مشکل باید توسط یک متخصص گفتار درمانی ارزیابی شود. زمانی که کودکان در این سن، درمان تجویز شده را شروع می کنند؛ نتایج غالباً به طور کامل موفقیت آمیز است. برای مراجعه به متخصص گفتار درمانی از دکترتان بخواهید که از طریق دانشگاه یا مراکز بهداشتی یا سایر مراجع ذی صلاح به شما کمک کند.
شکل دهی
در گفتار درمانی ممکن است از روش شکل دهی گفتار سلیس استفاده شود. این تکنیک در جست و جوی اصلاح و تعدیل کلیه ی الگوهای گفتاری است. افرادی که لکنت زبان دارند با تلفظ خیلی آرام کلمات را شروع می کنند و به تدریج سرعت گفتار را افزایش می دهند.
تمرینات آگاهی دهنده
برخی از درمانگرها از تمرین آینه برای پرورش دادن آگاهی کودک به آنچه که در حین لکنت زبان رخ می دهد، استفاده می کنند. از این راه کودکان تشویق می شوند به هنگام صحبت کردن، خودشان را در آینه تماشا کنند. و درصدد یافتن تنش عضلانی، مشکلات تنفسی و هرگونه حرکت ناموزون و ناهنجار بدنی برآیند.
پیشگیری پاسخ
تمریناتی که مانع از وقوع لکنت می شود، غالباً بحث اصلی جلسه های گفتار درمانی است. کودکان می توانند یاد بگیرند که پاسخهای بدنی ای را که منجر به لکنت زبان می شود، متوقف کنند، تا بتوانند پس از آن گفتاری سلیس و روان ارائه دهند. تکنیکهایی که شامل تمرینات تنفسی است به کسی که لکنت زبان دارد، می آموزد قبل از ادای هر جمله برای کاهش تنش در تارهای صوتی، ابتدا نفسش را از سینه خارج کنند و در فواصل زمانی کوتاه و مناسب برای ایجاد مکثهای عمدی در الگوی گفتاری، هوا را به صورت کامل استنشاق کند.
درمانگر، ترکیبی از این تکنیکها را به همراه سایر روشهایی که بر الگوهای تنفسی آرامش بخش و منظم، تمرینات خواندن شفاهی، تکیه کلمه و تغیرات مکث تأکید می کنند، به کار می گیرد و فرصتهایی را برای بهبود قوه ی خودانگاره و نگرش این افراد فراهم می آورد.
منبع : بر گرفته از کتاب« بچه های خوب ،عادت های بد»
نویسندگان : دکتر« چارلز ای شانر» و« ترزافویدیگرونیمو »
ترجمه : میر محی الدین گلباز
مقالات مرتبط :
قفل زبان کودکان را چگونه بگشاییم ؟
چگونه می توان به كمك كودك لكنتی كمك كرد؟
چگونه می توان نسبت به لكنت كودك ، برخورد مناسب و مطلوب داشت؟
