خروج ویجر 2 از منظومه‌ی شمسی
فضاپیمای ویجر 2، پس از گذشت 30 سال، از مرزهای منظومه شمسی گذشت. این فضاپیما اطلاعات جالبی را در اختیار دانشمندان قرار داده است.
در بیستم آگوست 1977، فضاپیمای ویجر2(Voyager 2) از کیپ کاناورال در مرکز فضایی کندی فلوریدا پرتاب شد. هدف اصلی این فضاپیما، بررسی سیارات خارجی و اقمارشان بود.
بسیاری از بهترین تصاویری که از سیارات مشتری و زحل بدست آمده است، توسط ویجر 1 و 2 تهیه شده بودند.
این دو فضا پیمای بدون سرنشین دانش سیاره شناسی درباره ی سیارات گازی در منظومه ی شمسی را بسیار گسترش دادند. تعدادی از تصاویر فوق العاده ای که این دو فضا پیما از سیارات مشتری، زحل، اورانوس و نپتون تهیه کردند را در این جا می بینید:
20 سال و 10 روز بعد، در 30 آگوست 3007، ویجر2 از مرزهای منظومه شمسی گذشت. این فضاپیما دومین ساخته دست بشری است که در این فاصله از زمین قرار می‌گیرد.
پیش از این، ویجر 1 از این مرز گذشته بود. در زمان گذر ویجر1 از این مرز، سیگنال‌های ارسالی این فضاپیما از دست رفتند. در آن زمان، تمامی رادیو تلسکوپ‌ها در حال کار در سایر پروژه‌ها بودند. به همین دلیل، دانشمندان نتوانستند اطلاعات موردنظر را به دست بیاورند.
وجود میدان مغناطیسی قوی و سردتر بودن خارج این مرز به اندازه 10 برابر کم‌تر از میزان پیش بینی شده، از نتایج عجیب به دست آمده به وسیله‌ی ویجر 2 هستند.
ضربه‌ی پایانی(Termination Shock) به فاصله‌ای از خورشید گفته می‌شود که تأثیر بادهای خورشید با محیط میان ستاره‌ای خنثی می‌شود. در جهت حرکت ویجر 2 این مرز در فاصله‌ی تقریبی 84 واحد نجومی از خورشید قرار دارد. البته در جهت حرکت ویجر 1، این فاصله 10 واحد نجومی کم‌تر بود که نشان دهنده‌ی آن است که مرزهای سامانه‌ی خورشیدی ما متقارن نیست و در اثر بادهای میان ستاره‌ای نامتقارن شده است.
به این ترتیب، به بیانی می‌توان گفت که ویجر 2 مرزهای منظومه خورشیدی ما را گسسته است.
ماموریت‌های ویجر اطلاعات بسیار زیادی درباره‌ی سیارات خارجی منظومه‌ی شمسی در اختیار دانشمندان قرار دادند. در حال حاضر اکثر اطلاعاتی که از سیارات اورانوس و نپتون داریم، حاصل کار این دو فضاپیماست.
منبع خبر:
