خانه خدا

پیش از اینها فکر میکردم خدا

                                                      خانه ای دارد کنار ابرها                                                       

مثل قصر پادشاه قصه ها

خشتی از الماس و خشتی از طلا

پایه های برجش از عاج بلور

بر سر تختی نشسته با غرور

هیچ کس از جای او آگاه نیست

هیچ کس را در حضورش راه نیست

پیش از این ها خاطرم دلگیر بود

از خدا در ذهنم این تصویر بود

آن خدا بی رحم بود و خشمگین

خانه اش در آسمان، دور از زمین

بود، اما در میان ما نبود

مهربان و ساده و زیبا نبود

در دل او دوستی جایی نداشت

مهربانی هیچ معنایی نداشت

تا که یک شب دست در دست پدر

راه افتادم به قصد یک سفر

در میان راه، در یک روستا

خانه ای دیدم، خوب و آشنا

زود پرسیدم: پدر اینجا کجاست؟

گفت: اینجا خانه خوب خداست

گفتمش پس آن خدای خشمگین

خانه اش اینجاست؟ اینجا در زمین؟

گفت آری، خانه او بی ریاست

فرش هایش از گلیم و بوریاست

تازه فهمیدم خدایم،  این خداست

این خدای مهربان و آشناست

دوستی، از من به من نزدیکتر

از رگ گردن به من نزدیکتر

آن خدای پیش از این را باد برد

نام او را هم دلم از یاد برد

      می توان با او صمیمی حرف زد

                                                                 مثل یاران قدیمی حرف زد

شاعر: زنده یاد قیصر امین پور