كسی كه همیشه به فكر  توست

شما قسمت چهارم از كتاب توحید مفضل را پیش رو دارید. كتابی كه امام ‏صادق علیه السلام در آن جواب منكران خدا را داده و با بیانی متقن و شیوا به ‏توصیف نشانه‌های خدا پرداخته است.‏

حتماً قسمتهای پیشین را مطالعه كنید ‏

‏...‏

هیأت جهان و شكل گیری آن

ای مفضل! نخستین عبرت و دلیل بر خالق جل و علا، همین هیأت دهی، گرد آوری اجزا و ‏نظم آفرینی در كار این عالم است؛ از این رو اگر با اندیشه و خرد در كار عالم، نیك و ‏عمیق تأمل كنی، هر آینه آن را چون خانه و سرایی می‌یابی كه تمام نیازهای بندگان خدا ‏در آن آماده و گرد آمده است. آسمان، همانند سقف، بلند گردانیده شده، زمین بسان ‏فرش، گسترانیده شده، ستارگان چون چراغهایی چیده شده و گوهرها همانند ‏ذخیره‌هایی در آن نهفته شده و همه چیز در جای شایسته خود چیده شده است. آدمی ‏نیز چون كسی است كه این خانه را به او داده‌اند و همه چیز آن را در اختیارش نهاده‌اند. ‏همه نوع گیاه و حیوان برای رفع نیاز و صرف در مصالح او در آن مهیاست.

اینها همه، دلیل آن است كه جهان هستی با اندازه گیری دقیق و حكیمانه و نظم و ‏تناسب و هماهنگی آفریده شده. آفریننده آن یكی و او همان شكل دِه نظم آفرین و ‏هماهنگ كننده اجزای آن است. براستی كه او در قدرتش ‍ جلیل و در كارش بلند مرتبه و ‏وجهش كریم است. خدایی جز او نیست و از آنچه منكران می‌پندارند منزه و از آنچه ‏ملحدان به او نسبت می‌دهند برتر و جلیلتر است.‏

‏

آفرینش آدمی و تدبیر جنین در رحم

ای مفضل! سخن خود را با بیان آفرینش انسان آغاز می‌كنیم. تو نیز بكوش ‍ كه از آن پند ‏گیری.

اول اینكه: تدبیر چنان شد كه جنین، در رحم در پس سه ظلمت، پوشیده ماند: شكم، ‏رحم، و بچه دان، جایی كه توان چاره اندیشی برای اخذ غذا و دفع ناروا را ندارد. نه صلاح ‏خویش می‌داند و نه ضرر خویش می‌راند.

خون برای او غذاست، چون آب برای گیاه. پیوسته غذایش چنین است.‏

چگونگی تولد كودك، تغذیه، رشد دندان و بالغ شدن او

آنگاه كه آفرینش او كامل گردد، بدنش سخت شود، پوستش توان سازگاری با هوا یابد و ‏دیده‌اش تاب دیدن نور به هم رساند.

مادرش درد زاییدن گیرد و درد، چنان بر او سخت می‌آید كه جنین از فشار درد بیرون ‏می‌افتد. چون (از تنگنای رحم به پهنای جهان آمد و) متولد گشت، همان خونی كه ‏غذایش بود، اینك با رنگ و بویی جز آنچه بود و در شكل غذایی دیگر، از سینه‌ی مادر ‏سرازیر می‌شود. این غذا برای نوزاد از همه چیز سازگارتر است. ‏

وقتی كه به دنیا آمد، زبان خود را به نشانه خواستن غذا بیرون می‌كند و پیرامون دهان ‏می‌چرخاند. در این زمان پستانهای مادرش را كه چونان دو مشك از سینه او آویخته، ‏می‌یابد و تا زمانی كه تن او‌ ظریف و اعضایش نرم است از آن می‌نوشد.

آنگاه كه حركت كرد و به غذایی سخت و قوی نیاز پیدا نمود تا تنش ‍ استحكام یابد، در هر ‏طرف، دندانهای آسیا سر بر می‌آورد تا غذا را بجود و نرم گرداند و براحتی فرو برد. ‏

پیوسته حالش اینگونه است تا آنگاه كه پای در بلوغ نهد. در این وقت اگر مذكر است، ‏موی در رویش می‌روید تا نشانه مردی و عزت او باشد و از همانندی با زنان و بچگان بدور ‏ماند و اگر مؤ نث است، رخش از موی پیراسته ماند تا طراوت و زیبایی‌اش دل مردان را ‏برباید و نسل بشر ماندگار و پایدار گردد.

ای مفضل! در این مراحل، نیك بیندیش. آیا می‌شود كه (این همه تدبیر) بی مدبر و حكیم ‏باشد؟ ‏

می‌دانی اگر در رحم خون به او نمی‌رسید همانند گیاهی كه آب به وی نرسد خشك و ‏پژمرده می‌گشت؟ ‏

آیا می‌دانی وقتی كه بزرگ شد اگر مادرش را درد زاییدن نمی‌گرفت چون زنده بگور در ‏رحم می‌ماند؟ ‏

و اگر در هنگام ولادت، شیر با او نمی‌ساخت، یا از گرسنگی می‌مرد و یا با غذایی ‏نامناسب و زیانبار تغذیه می‌شد؟ ‏

و اگر در وقت مناسب، دندانهایش نمی‌رویید، بر جویدن و فرو بردن غذا ناتوان بود و باید ‏همیشه شیر می‌خورد و بدن او برای كار، قوت و استحكامی نمی‌یافت و مادرش به خاطر ‏او از تربیت فرزندان دیگرش باز می‌ماند؟