جادو گر بچه ها !!
یک روز از زندگی کودک (4)
قسمت سوم ( به خانه خوش آمدی! )
والدین برای تفریحات خود نیازی به اجازه ی کودکان ندارند
در بعضی خانواده‌ها، کودکان در مورد رفت و آمد والدین حق « وتو » دارند. والدین اگر بخواهند یک روز غروب به جایی بروند و از خانه دور باشند، مجبورند از کودکان خود اجاره کسب کنند. برخی از والدین به خاطر ترسی که از پیشامدهای احتمالی در خانه دارند، از رفتن به سینما یا تئاتر پرهیز می‌کنند.
والدین در اینکه چگونه زندگی کنند، احتیاجی به اجازه یا موافقت کودکان ندارند. اگر کودک به خاطر اینکه پدر و مادرش هنگام غروب بیرون می‌روند گریه می‌کند، نباید ترس او را محکوم کرد، ولی با خواسته‌های او نیز نباید موافقت کرد. ما می‌توانیم عدم تمایل او به ماندن با یک پرستاریا خانه ی مادر بزگ را درک و با آن همدردی کنیم، اما لازم نیست برای تفریحات خودمان از او مجوز بگیریم.
آنچه را که در اعتراضات، دادخواهی‌ها، یا تهدید‌های کودک وجود دارد، باید نادیده گرفت. پاسخ ما باید لحنی راسخ و دوستانه داشته باشد.
هیچ بحثی درباره یک روز از زندگی کودک کامل نخواهد بود، مگر اینکه نفوذ تلویزیون در ارزش‌ها و اخلاق او را نیز در آن بحث بگنجانیم. کودکان تماشای تلویزیون را دوست دارند. آنها آن را به کتاب خواندن، ورزش كردن ، یا شرکت کردن در یک گفتگو، ترجیح میدهند.
برای تبلیغات چی‌ها، کودکان شنوندگان کاملی به حساب می‌آیند: کودکان پیشنهادات را می‌پذیرند و تبلیغات را باور می‌کنند. آنها درباره ی برنامه‌ها نیز بسیار کم سوال می‌کنند. خلاصه، هر روز با خشونت و جنایت و از طرف دیگر با تبلیغات پر زرق و برق مواجه هستند.
از لحاظ بینایی، متخصصان به ما اطمینان می‌بخشند که حتی در تماشای طولانی مدت تلویزیون نیز آسیبی جدی به چشمان کودک نمی‌رسد. با وجود این، اطمینان کمتری نسبت به تأثیر شدید تلویزیون روی شخصیت کودک وجود دارد.
متخصصان، نظرهای متناقضی در این باب از خود ارائه میدهند:
1- تلویزیون برای کودکان بد است. تلویزیون، تمایلی برای زور‌گویی، خشونت، و وحشیگری پدید می‌آورد و کودکان را نسبت به درد و رنج بشر، بی‌تفاوت می‌سازد.
2- تلویزیون برای کودکان خوب است: خشونتی که با نمایش بیان می‌شود، کودکان را در خلاص شدن از انگیزه‌های خصومت‌آمیز یاری می‌کند.
3- تلویزیون تأثیر اندکی روی کودکی باقی می‌گذارد، شکل‌گیری شخصیت و ارزش‌های کودکان هنگام تأثیر‌پذیری از والدین و همتاها انجام می‌شود ، نه هنگام تأثیر‌پذیری از تصاویر روی یک پرده.
با وجود این، واقعیتی هست که همه آن را می‌پذیرند. تلویزیون بخشی مهمی از روز کودک را تلف می‌کند. قسمت اعظم وقت او با تلویزیون صرف می‌شود تا با پدر و مادر. حتی اگر برنامه‌های تلویزیون تبلیغات یا نمایش‌های وحشی گرانه نیز نباشد، باز کودکان را از فعالیت‌های آموزنده‌تر دور می‌سازد. در بعضی از خانواده‌ها، تنها در آخر هفته به کودکان اجازه داده می‌شود که تلویزیون تماشا کنند. در بعضی دیگر از خانه‌ها، کودکان در زمان‌ها و برنامه‌های معینی که با تصویب والدین انتخاب شده‌اند، حق تماشای تلویزیون را دارند. این والدین معتقدند که تلویزیون، همانند دارو، باید در اوقات تجویز شده و به اندازه مورد استفاده قرار بگیرد.
تعداد بسیاری از والدین احساس می‌کنند که نمی‌توان انتخاب برنامه‌های تلویزیون را کاملاً به کودک واگذار کرد. آنها میل ندارند بگذارند که فرزندانشان در اتاق‌نشیمن خانه ی خودشان تحت تأثیر جنایتکاران و آدمکش‌ها قرار بگیرند.
والدین، این حق را دارند که نگذارند فرزندانشان تحت تأثیر خشونت‌ها و وحشی‌گری‌های روزمره قرار گیرند. در عین حال که کودکان نباید به طور کلی از تراژدی بشری بی‌خبر بمانند، بایستی از سرگرمی‌هایی که در آنها وحشیگری انسان‌ها نسبت به یکدیگر تراژدی نیست، بلکه یک قانون است، مورد حفاظت قرار بگیرند.
پایان.
منبع :برگرفه از کتاب " رابطه والدین با فرزندان" (راه حل های جدید برای مسائل قدیمی )- با تغییر و تلخیص
نویسنده :دکتر هایم جی .گینات
