تشنـــــه لــــــب
ای خــــــــداونــــــد توانـــــــای مبیــــــــن خالــــــق امكــــــــــان و رب العالمیــــــــن
اندر این دنیای بــــــــی مهــــــر و وفــــــا مـــــــــن گرفتـــــــارم به دام مشركیـــــــن
باب من باشد علــــی موســـــی الرضــــــا از لقب باشــــم جـــــــــواد العـــــــارفیـــــن
از ستـــمهـــــای عــــدوی نابــــكــــــار روز و شب باشم ز دشمـــــن دل غمیــــــن
سینهام مجــــــــروح و قلبــــــم داغــــــدار گشتـــه از ظلــــــم و جفــــــای خائنیـــــــن
باعث قتلـــــــــم شـــــده ملعــــــونــــــهای كودكـــانم گشتــــــه بی یـــــار و معیــــــــن
بــــود ام الفضــــــــل ملعــــــــونه دغــــــا ریخت در كامم، ستمگـــــر، زهر كیـــــــن
پس درِ حجــــره به روی شــــــاه بســـــت گشت غمگیــــــن، آن وصـــی مرسلیـــــن
هر چه گفتا، از عطــــــش دل سوختـــــــه شورشـــــی افتــــــاد در عــــــرش بریــــــن
كام عطشان همچـــــو جــــــد اطهــــــرش تشنه لب جـــــــان داد آن حامـــــی دیــــــن
