توصیه برای رفع گرفتاری یک مؤمن

مردی از اهالی سیستان می گوید: در آغاز خلافت معتصم عباسی در کاروانی به همراه ابوجعفر (محمد بن علی، امام جواد علیه السلام) به حج مشرف می‎شدم. روزی بر سر سفره‎ای که حضرت و عده‎ای از کارگزاران سلطان نیز حضور داشتند به آن بزرگوار عرض کردم: فدایت گردم! والی شهر ما مردی از دوستداران شماست و مبلغ زیادی مالیات از من طلبکار است، اگر صلاح می‎دانید نامه‎ای به او بنویسید و سفارش کنید در حقم احسان کند.

امام فرمود: من او را نمی‎شناسم، عرض کردم: فدایت گردم! اما او از دوستداران شماست و نامه شما در حق من مفید خواهد بود.

حضرت کاغذی برداشت و نوشت: بسم الله الرّحمن الرّحیم، حامل این نامه درباره مذهب و رفتار تو به خوبی و زیبایی یاد کرد، (مراقب باش!) به برادران خود نیکی کن و بدان که خدای متعال درباره رفتارهای کوچک و بسیار ریز، همانند مورچه و خردل نیز از تو خواهد پرسید.

من نامه را از حضرت گرفتم و روانه وطن شدم. خبر این نامه، پیش از ورود من به سیستان به والی آن جا که حسین بن عبدالله نیشابوری نام داشت، رسیده بود، و او در دو فرسنگی شهر از من استقبال کرد. نامه را به او دادم، آن را بوسید و بر چشمانش نهاد، سپس از من پرسید: مشکل تو چیست؟ گفتم: در دیوان مالیاتی تو مبلغی بدهکارم. دستور داد نام مرا از دفتر بدهکاران پاک کردند، آن گاه به من گفت: تا زمانی که من والی این جا هستم از تو مالیات و خراج نخواهم گرفت.

سپس از تعداد عائله من پرسید و برای خودم و آنان مبلغی به من کمک کرد که از مخارج ما هم بیشتر بود، همان طور که قول داده بود تا او زنده بود از من خراج نگرفت و تا آخر عمرش کمک‎های خود را از ما دریغ نمی‎کرد.(1)