سایه یزدان بود بنده خدا

مرغی در هوا بال و پر گشوده و در پرواز است و سایه اش نیز بر روی خاک بال و پر زده و به پیش می رود.

صیادی ابله ، سایه را مرغ پنداشته و بر خیال صید آن به دنبال سایه افتاده تا جایی که خسته و کوفته می شود.

بی خبر از این که او به دنبال عکس و سایه مرغی می دود که در هوا درحال پرواز است و هیچ نمی داند که این سایه و عکس آن مرغ است و نمی داند که اصل آن در کجاست! این است که " ترکشش" از " تیر" خالی می شود و صید و شکاری هم به چنگ نخواهد آورد.

باری ، آنچه در این عالم است ، جز سایه ای بیش نباشد ؛ و آن کس که به دنبال این سایه ها می دود ، ترکش عمرش خالی می شود و بر اثر این دویدن ها ، درشکار سایه ها وامانده و فرسوده خواهد شد.

آری ، اگر سایه یزدان ، راهنمای کسی باشد ، او را از سایه و خیال رها ساخته و به حقیقت و صاحب سایه متوجه می سازد.

ای عزیز! به خاطر بسپار که سایه خدا ، بنده خداست ، و بنده خدا همان کسی که از این عالم مرده و در عالم خداوندی زندگی می کند.

سایه یزدان چو باشد دایه اش                                                   وارهاند ازخیال و سایه اش

مولوی، صص 22،23