غم صادق (علیه السلام)

دلم هواى بقیع دارد و غم صادق عزا گرفته دل من ز ماتم صادق

دوباره بیرق مشكى به دست دل گیرم زنم به سینه كه آمد محرم صادق

سلام من به بقیع و به تربت صادق سلام من به مدینه به غربت صادق

سلام من به مدینه به آستان بقیع سلام من به بقیع و كبوتران بقیع

سلام من به مزار معطّر صادق كه مثل ماه درخشد به آسمان بقیع

سلام من به ششم ماه فاطمىّ بقیع سلام من به گل یاس هاشمىّ بقیع

ز غربتش چه بگویم كه سینه‏ها خون است براى صادق زهرا مدینه محزون است

دلم دوباره به یاد رئیس مذهب سوخت كه ذكر غربت لیلى حدیث مجنون است

همان كه غربتش از قبر خاكى‏اش پیداست امام صادق شیعه سلاله زهراست

ز بس كه كینه و غربت به هم موافق شد هدف به تیر جسارت امام صادق شد

همان كه فاطمه را بین كوچه زد گویا ز كینه قاتل این پیرمرد عاشق شد

امام پیر و كهنسال شیعه را كشتند امان كه روح سبكبال شیعه را كشتند

براى فاطمه از بى كسى سخن مى‏گفت براى مادرش از غربت وطن مى‏گفت

به خاك حجره‏اش از سوز سینه مى‏غلطید پسر به مادر خود از كتك زدن مى‏گفت

از آن شبى كه زد او را ز كینه اِبْن ‏ربیع دوانده در پى‏اش اندر مدینه ابن ‏ربیع

فضاى شهر مدینه به یاد او تار است هنوز سینه آن پیر عشق خونبار است

هنور مى‏كشد او را عدو به دنبالش هنوز هم ز عدویش دلش به آزار است

هنوز تلخى كامش به حسرت شهدى است هنوز چشم دلش به رسیدن مهدى است