زندگی در ایران برای فیلم‌سازان مانند بهشت است
هرگز یك ریال بدهی به سینمای ایران نداشته و ندارم
عباس كیارستمی معتقد است: هرچند زندگی در ایران به‌عنوان یك شهروند مشكل است، اما برای یك فیلم‌ساز زندگی در ایران همچون بهشت است.
این كارگردان سینما كه شامگاه ـ 25 مهرماه ـ در جلسه‌ی پرسش و پاسخ فیلم «ABC آفریقا» در حاشیه‌ی جشنواره‌ی سینما مستند حقیقت در سینما فلسطین سخن می‌گفت، بیان كرد: در ایران، هزاران سوژه داریم كه بهترین خوراك برای فیلم‌سازان، عكاسان و ... هستند. بنابراین در كنار تمام محدودیت‌هایی كه داریم، گوناگونی سوژه‌ها، آزادی فراوانی به ما می‌دهد.
وی ادامه داد: نداشتن امكانات، یكی از شانس‌های بزرگ فیلم‌سازان ایرانی است و حتا اتفاق‌هایی مانند سیل و زلزله نیز شانس ما هستند كه می‌توانیم از آنها استفاده كنیم و اگر چنین نكنیم، این موقعیت را از دست داده‌ایم.
به گفته‌ی او، رسیدن به «سادگی» در سینما بسیار دشوار است، چراكه برای رسیدن به این سادگی باید خود را از قید و بند تمام پیچیدگی‌ها رها كنیم و این كار بسیار مشكل است.
كارگردان فیلم «بلیت» درباره‌ی گرایش تعدادی از فیلم‌سازان ایران به سینمای جشنواره‌یی، گفت: به‌عنوان متهم ردیف اول سینمای جشنواره‌یی، هیچ مشكلی با سینمای بدنه ندارم، چراكه اگر این سینما نبود، ما هم امكان ساخت فیلم‌های خود را نداشتیم.
وی تاكید كرد: نباید به سینمای بدنه بی‌احترامی كرد و اگر تلویزیون عرصه‌ی رقابت را به این سینما تنگ نكند، این سینما به‌عنوان بزرگ‌ترین وسیله‌ی سرگرم‌كننده‌ی مردم می‌تواند فعالیت كند.
كیارستمی اظهار داشت: جشنواره‌ها فیلم‌هایی را انتخاب می‌كنند كه توفیق عمومی و شانس مالی چندانی ندارند. بنابراین كمك می‌كنند تا این فیلم‌ها امكان نمایش پیدا كنند. چگونه ممكن است، این فیلم‌ها كه امكان نمایش گسترده پیدا نمی‌كنند، باعث سوءاستفاده‌ی جشنواره‌ها شوند. بنابراین تمام عنادهایی كه با این فیلم‌ها می‌شوند، از روی كوته‌نظری‌اند.
وی افزود: حتا اگر اعتبارات و افتخارات این فیلم‌ها را قبول نداشته باشیم، این نكته را نباید فراموش كنیم كه ساخت این فیلم‌ها چه بودجه‌ای می‌طلبد كه عده‌ای این‌گونه با آنها دشمنی می‌كنند.
كارگران آثاری چون «زیر درختان زیتون» و «طعم گیلاس»، گفت: هرگز یك ریال بدهی به سینمای ایران نداشته‌ام و ندارم و هرگز از بودجه‌ی آن خرج نكرده‌ام، بنابراین نیازی به پاسخگویی به مسایلی از این دست نمی‌بینم.
كیارستمی در پاسخ به پرسش یكی از حاضران مبنی بر كم‌توجهی فیلم‌سازان ایرانی به معضلات مناطق محروم در ایران، بیان كرد: علاوه بر این‌كه همه‌ی مسؤولان در این زمینه مسؤول هستند، ما هم خود مسؤولیت داریم. گویی ما فیلم‌سازان ایرانی می‌ترسیم، دوربین‌مان را به مناطقی مانند سیستان و بلوچستان ببریم، چراكه ما همه از فقر و مالاریا می‌ترسیم و این كوتاهی از همه‌ی ماست، چراكه نشان دادن این معضلات وظیفه‌ی فیلم‌سازان و مستندسازان است.
به گزارش ایسنا، كیارستمی با ارایه‌ی توضیح‌هایی درباره‌ی برگزاری كارگاه‌های آموزشی‌اش، گفت: برگزاری این كارگاه‌ها كاملا اتفاقی بود، چون من هرگز برای زندگی و كارم برنامه‌ریزی نمی‌كنم؛ اما نسبت به مسایل اطرافم كنجكاو و دقیق هستم و این‌گونه بود كه حدود 13 سال پیش برای نخستین‌بار نخستین كارگاه آموزشی‌ام را در "سیسیل" برگزار كردم و در ایران برای نخستین‌بار سال گذشته، كارگاهی را در سعدآباد برپا كردم كه نتیجه‌ی بسیار خوبی داشت، زیرا 80 فیلم درباره‌ی "فرش" توسط هنرجویان ساخته شدند.
او در ادامه با اظهار تاسف از رایگان نبودن كارگاه‌های آموزشی در ایران، یادآور شد: در تمام دنیا، این كارگاه‌ها به‌صورت رایگان برگزار می‌شوند و تنها جایی كه هنرجویان ناچار به پرداخت شهریه هستند، ایران است. با این حال، هنرجویان ایرانی به‌خوبی از این كارگاه‌ها استقبال كردند و در راستای همین علاقه بود كه سه نفر از هنرجویان فعال ما برای گذراندن یك دوره‌ی آموزشی 15 روزه به مدرسه‌ی سینمایی «تولوز» دعوت شدند و قرار است، این همكاری به‌صورت سالانه ادامه داشته باشد.
كیارستمی با گله كردن از كم‌توجهی شركت «فرش»، گفت: ما 80 فیلم با موضوع فرش ساختیم و از آنها درخواست كردیم، از این آثار دیدن كنند؛ اما هیچ كسی به دیدن فیلم‌های ما نیامد. البته عنوان كردن این موضوع به‌معنای غر زدن نیست، بلكه نوعی دعوت از كسانی است كه هزینه‌هایی را می‌توانند تقبل كنند تا دانشجویان به‌صورت رایگان از این كارگاه‌ها استفاده كنند.
وی در پاسخ به نامه‌ی اهانت‌آمیز یكی از حاضران، تصریح كرد: معتقدم این نامه را یكی از موافقان من با شیطنت خاصی نوشته و همچنان باور دارم كه وجود مخالفان مانند موافقان ضروری است، چراكه گاه با انتقادهایی راهگشا روبه‌رو شده‌ام. بعد از گذشت سال‌ها، به این نتیجه رسیده‌ام كه دشمنی ندارم و هیچ عناد و كینه‌ای نیز نسبت به هم نداریم. ضمن این‌كه هیچ نوع نگرانی و سوءتفاهمی با مخالفان فیلم‌هایم ندارم، بلكه به سخنان آنها گوش می‌دهم و هرجا لازم شد، اصلاحاتی در كارهایم پدید می‌آورم.
كیارستمی با دادن توضیح‌هایی درباره‌ی چگونگی ساخت فیلم «ABC آفریقا»، افزود: قرار بود، من و سیف‌الله صمدیان فیلمی سفارشی را درباره‌ی بازماندگان «ایدز» در آفریقا بسازیم و هرگز تصور نمی‌كردم، راش‌هایی كه گرفته‌ایم، به این فیلم تبدیل شوند و این‌گونه بود كه فیلم به گزارشی واقعی از زندگی تبدیل شد.
او با اشاره به تاثیرگذاری این فیلم در كارنامه‌اش، ادامه داد: این فیلم همانند فیلم «كلوزاپ» تاثیر زیادی بر من گذاشت، چون در این فیلم بود كه با وفاداری به واقعیت توانستیم، خود را از قید و بند میزانسن‌های قراردادی و تصنعی رها كنیم. برخورد ما با دوربین مانند برخورد دو كودك بود و هرگز به‌دنبال این نبودیم كه سخنی را به رخ تماشاگر بكشیم.
به گفته‌ی او، هشتاد درصد این فیلم كاملا واقعی است و بیش از این، واقعیت‌ها را نمی‌توان ثبت كرد، چون سینمای كاملا مستند دوربین بانك‌هاست؛ اما به محض انتخاب سوژه و استفاده از دوربین دیگر، مستند مطلق نمی‌سازیم.
كیارستمی در ادامه‌ی سخنان خود، گفت: هرچند مستندساز نیستم، اما به‌شدت به این نوع سینما وابسته‌ام و از ساخت نخستین فیلم، معیارهای سینمای مستند را رعایت كرده و هرگز در آثارم از امكانات ویژه‌ی سینما استفاده نكرده‌ام.
وی در پایان درباره‌ی وضعیت ساخت فیلم جدیدش با عنوان «رونوشت برابر اصل»، توضیح داد: به‌تازگی بازیگر مرد فیلم را پیدا كرده‌ام كه یكی از بازیگران قدیمی فرانسه است و دربرابر "ژولیت بینوش" به ایفای نقش می‌پردازد.
وی اظهار امیدواری كرد: فیلم‌برداری این فیلم بهار سال آینده در ایتالیا انجام شود و فیلم هیچ مشكلی برای نمایش در ایران نداشته باشد تا شما هم بتوانید آن‌را ببینید.
منبع : ایسنا
مطالب مرتبط :
