جوان پر تلاش

امیر تیمور گورکانی ، در هر پیشاوری چنان پایداری می کرد که هیچ مشکلی نمی توانست او را از رسیدن به هدف باز دارد . هنگام روی آوردن سختی ها ، همواره می گفت:

روزی در جوانی از دشمن شکست خوردم ، به ویرانه ای پناه بردم و به پایان کار خویش می اندیشیدم . ناگهان چشمم بر مورچه ای ناتوان افتاد که دانه گندمی از خود بزرگتر برداشته بود و از دیوار بالا می رفت . چون نیک شمارش کردم ، دیدم آن دانه گندم، شصت و هفت مرتبه بر زمین افتاد ، اما مورچه دانه را رها نکرد و سرانجام آن را بر سر دیوار برد .

از دیدن این استقامت و پایداری ، چنان قدرتی در من پدیدار شد که هیچ گاه آن را فراموش نمی کنم . با خود گفتم : « ای تیمور! تو از این مورچه کمتر نیستی ، برخیز و بکوش و در پی کار خود باش! » . برخاستم ، همت گماشتم و پایداری ورزیدم تا بدین پایه از عزت و سلطنت رسیدم .