دبیر کل سازمان ملل، رودکی را شاعر عدالت نامید
رودکی؛ شاعر نابینایی که شهرتی جهانی یافت
ابوعبدالله جعفر بن محمد حکیم بن عبدالرحمن بن آدم، که به او «پدر شعر فارسی» نیز لقب داده‌اند، یکی از برجسته‌ترین شاعران قرن سوم هجری و استاد بی‌بدیل شعر در قرن چهارم است. او در روستای بنج رودک (پنجکنت در تاجیکستان امروزی) در ناحیه رودک، نزدیک نخشب و سمرقند، به دنیا آمد.
نویسنده : مریم علی بابایی
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : چهارشنبه 1403/10/05 ساعت 17:45
نابینایی یا افسانه؟
در بسیاری از روایت‌ها آمده است که رودکی نابینا بوده، اما درباره اینکه این نابینایی مادرزادی بوده یا در کودکی رخ داده، اختلاف نظر وجود دارد. محمد عوفی در کتاب لباب‌الالباب او را نابینای مادرزاد دانسته است، اما ابوزراعه گرگانی تنها به نابینایی او اشاره کرده و گفته است:اگر به کوری چشم او بیافت گیتی را/ ز بهر گیتی من کور بود نتوانم.
حتی فردوسی نیز در شاهنامه به نابینایی رودکی اشاره کرده و آورده است:
گزارنده را پیش بنشاندند/ همه نامه بر رودکی خواندند.
این شواهد، به‌ویژه از اشعار شاعران دوره‌های سوم تا پنجم هجری، تأییدکننده نابینایی رودکی هستند.
نوازنده‌ای افسونگر
رودکی نه‌تنها شاعری توانا بود، بلکه در نوازندگی نیز مهارتی حیرت‌انگیز داشت. گفته می‌شود او چنگ می‌نواخت و موسیقی‌اش چنان تأثیری داشت که حتی امیر سامانی را مجذوب خود کرده بود.روزی رودکی با شعری که با چنگ می‌نواخت، دل امیر سامانی را چنان برد که او بی‌درنگ، بدون پوشیدن کفش‌هایش، سوار بر اسب شد و به سوی بخارا تاخت. بیت معروف «بوی جوی مولیان آید همی/ یاد یار مهربان آید همی»، نمونه‌ای از قدرت تأثیرگذاری شعر و موسیقی رودکی است.
