فیلم «تعارض» به کارگردانی محمدرضا لطفی با ایده‌ای جسورانه و متفاوت وارد میدان سینما می‌شود داستانی که از نگاه دوربین مدار بسته روایت شده و همانند یک آزمایش سینمایی است که نه تنها فرم بلکه محتوا را نیز به چالش می‌کشد. این انتخاب غیرمتعارف نوید یک اثر تجربی و هیجان‌انگیز را می‌دهد اما در عمل فیلم به سرعت در دام سکون و تکرار گرفتار می‌شود.
کارگردان با انتخاب رنگ سیاه و سفید برای فیلم سعی در تقویت حس انزوا و رکود دارد اما این انتخاب در کنار استاتیک (تعادل) بیش از حد نتیجه‌ای معکوس می‌دهد و به جای آنکه مخاطب را درگیر تعلیق داستان کند بر بی‌روحی فیلم می‌افزاید. این فیلم می‌تواند پتانسیل تبدیل شدن به یک اثر پرتنش و جالب را داشته باشد اما متاسفانه به دلیل عدم پویایی بیشتر درگیر گسست‌های بی‌انتها و سکون می‌شود.
شخصیت اصلی فیلم رضا (با بازی رضا بهبودی) به عنوان تنها بازیگر اثر، مسئولیت سنگینی را بر دوش دارد از آنجا که دوربین تماما بر او تمرکز دارد به نظر می‌رسد که کارگردان می‌خواهد تمام وزن روایت را به دوش بازیگر بگذارد اما در عمل رضا بهبودی در بعضی مواقع از عهده این چالش برنمی‌آید هرچند بازی او در موقعیت‌هایی قابل توجه است اما در برخی لحظات فیلم به یک بن‌بست احساسی می‌رسد. تماشاگر هیچ گاه قادر به همذات‌پنداری کامل با او نمی‌شود چرا که شخصیت رضا در طول فیلم تنها با دوربین حرف می‌زند و ارتباط عاطفی عمیق با مخاطب برقرار نمی‌کند.
مشکل دیگر فیلم از نظر ساختاری، نبود تعادل میان اجرا و ضعف‌های دراماتیک است سازنده اثر به نوعی در نقش یک ناظر بیرونی باقی می‌ماند. به‌طوری‌که داستان را از دور می‌بیند اما هرچه بیشتر به روایت نزدیک می‌شویم، بیشتر متوجه می‌شویم که خود او هم در این انتخاب‌ها گرفتار شده است او تلاش می‌کند تا از طریق محدودیت‌های ظاهری فیلم تجربه‌ای جدید خلق کند اما در نهایت نمی‌تواند مخاطب را درگیر داستان کند.
در مجموع تعارض فیلمی است با ایده‌ای تازه اما در اجرا نتوانسته به آن چیزی که وعده می‌دهد برسد این فیلم نمونه‌ای از تلاشی است که به دلیل عدم هم‌راستایی میان فرم و محتوا، نتواسته به آنچه که می‌تواند باشد تبدیل شود.
