تک‌فرزندها؛ تنهای تنهای تنها!

 

تنهایی روانی در تک‌فرزندان

ببینید، یکی از مشکلات اساسی تو خانواده‌های تک‌فرزند، احساس تنهایی روانیه. یعنی چی؟ یعنی این بچه‌ها، حتی اگه پدر و مادر کنارشون باشن، باز هم ممکنه احساس کنن کسی نیست که واقعاً باهاشون همدله. نبودن خواهر و برادر باعث میشه این بچه‌ها فرصت کمتری برای یاد گرفتن مهارت‌های اجتماعی داشته باشن. مثلاً تو دعوا با برادر یا خواهره که یاد می‌گیرن چجوری اختلاف‌هاشونو حل کنن، یا حتی وقتی با هم بازی می‌کنن، صبر و همکاری رو تمرین می‌کنن.

وابستگی والدین به تک‌فرزند

حالا از یه طرف دیگه، والدین هم وقتی یه فرزند دارن، معمولاً بیشتر به اون بچه وابسته می‌شن. این وابستگی باعث میشه فشار زیادی به اون بچه وارد بشه. چرا؟ چون والدین همه انتظارات و آرزوهاشونو از اون یه نفر می‌خوان. خب این خیلی سنگینه. از طرف دیگه، خود والدین هم وقتی بچه‌ها بزرگ می‌شن و می‌رن دنبال زندگی خودشون، بیشتر احساس تنهایی می‌کنن. این یعنی، نه بچه‌ها از این وضعیت راضی‌ان، نه والدین

مزایای داشتن چند فرزند

حالا اگه توی یه خانواده بیشتر از یه بچه باشه، چی میشه؟ بچه‌ها با هم وقت می‌گذرونن، از هم یاد می‌گیرن و حتی تو روزای سخت کنار هم هستن. خواهر و برادر بودن، یعنی داشتن یه دوست دائمی. والدین هم تو این حالت، فشار کمتری حس می‌کنن. چون بار عاطفی و مسئولیت‌ها بین فرزندها تقسیم میشه. حتی تحقیقات نشون داده که بچه‌هایی که خواهر و برادر دارن، مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی قوی‌تری دارن


در نهایت، داشتن یه خانواده پرجمعیت‌تر، فقط یه انتخاب نیست؛ یه سبک زندگیه که می‌تونه هم برای بچه‌ها و هم برای والدین تجربه‌های بهتری رو رقم بزنه. اگه قراره یه تصمیم مهم بگیریم، خوبه همه ابعادش رو بسنجیم. شادکامی خانواده، به تعداد افرادش بستگی نداره، اما کیفیت روابط، تو خانواده‌های بزرگ‌تر بهتر میشه