فیلم «نبودنت» به کارگردانی کاوه سجادی‌حسینی با روایتی عاشقانه با تم مهاجرت تلاش می‌کند به یکی از موضوعات اجتماعی و انسانی روز بپردازد اما با وجود جذابیت اولیه موضوع به‌نظر می‌رسد فیلم در اجرای بخش‌های مختلف خود چندان موفق عمل نکرده است.
طرح اولیه قصه از پتانسیل خوبی برخوردار است و می‌تواند مخاطب را جذب کند اما بعد از مشخص شدن ابعاد داستان روایت به نوعی درجا می‌زند هیچ گره یا پیچش دراماتیک قابل‌توجهی ایجاد نمی‌شود و قصه عمق لازم را پیدا نمی‌کند، این امر باعث می‌شود تماشاگر در نیمه‌های فیلم احساس کند که با داستانی کشدار مواجه است که حرف تازه‌ای برای گفتن ندارد.
بازی‌های ارائه‌شده در فیلم نیز باورپذیر نیستند و از سطح استاندارد مورد انتظار پایین‌تر هستند، بازیگران نتوانسته‌اند به‌درستی با شخصیت‌های خود همذات‌پنداری کنند و این ضعف به‌وضوح در اجراهای احساسی فیلم به چشم می‌خورد در یک روایت عاشقانه، ایجاد همدلی با شخصیت‌ها بسیار مهم است اما این مسئله در اثر «نبودنت» اتفاق نمی‌افتد.
از نقاط ضعف جدی فیلم «فیلم‌برداری» روی دست است این تکنیک اگر به‌درستی استفاده شود، می‌تواند احساس نزدیکی بیشتری به داستان ایجاد کند اما در اینجا تکان‌های شدید دوربین به‌جای افزودن به حس واقع‌گرایی بیشتر باعث آزار بصری مخاطب شده، ایده استفاده از «دوربین به دست» زمانی جواب می‌دهد که با روایت و حس صحنه‌ها همخوانی داشته باشد اما این هماهنگی در فیلم وجود ندارد.
فیلم «نبودنت» با انتخاب موضوعی حساس و اجتماعی، با بازی امیر آقایی و سحر دولتشاهی پتانسیل جذب مخاطبان بیشتری را داشت اما ضعف در بازیگری، فیلم‌برداری و پیشبرد داستان از تاثیرگذاری نهایی آن کاسته است اگرچه ممکن است ایده کلی فیلم برای برخی مخاطبان جالب باشد ولی اجرای ضعیف در بخش‌های کلیدی آن باعث شده که پیام و حس فیلم به‌خوبی منتقل نشود.
