جزایر سه‌گانه واس ماس!
شیخ‌نشین‌های امارات که سال ۱۹۷۱ کشور را تشکیل دادند هر از چند گاهی با حمایت کشورهای مختلف ادعاهای پوچ خود را برای تصاحب جزایر سه‌گانه ایرانی مطرح می‌کنند. موضوع حاکمیت بر جزایر سه گانه و دلایل مردود بودن ادعاهای این شیخ‌نشین را طبق شواهد تاریخی و اسناد بین‌المللی مرور می‌کنیم:
تاریخ چی میگه؟
در تاریخ ۲۷۰۰ ساله امپراتوری ایران خلیج فارس همواره تحت حاکمیت ما بوده است. از زمان ساسانیان و هخامنشیان تا صفویه و زندیه و قاجاریه به غیر از دوره‌هایی کوتاه مدت حاکمیت ما بر خلیج فارس ثابت بوده و در تمام مکاتبات و نقشه‌های بین‌المللی هم جزایر سه‌گانه جزو قلمرو ما بوده‌اند.
قوانین بین‌المللی
طبق عهدنامه ۱۹۸۲ حقوق دریاها که مورد تایید تمام کشورهای دنیاست، عرض دریای سرزمینی هر کشور حداکثر ۱۲ مایل دریایی از خط مبدأ کشور ساحلی تعیین شده و در حقوق دریاها دریای سرزمینی جزو آب‌های داخلی و مانند خاک کشور به حساب می‌آید. طبق این فرمول جهانی تنب بزرگ، تنب کوچک و جزیره بوموسی جزو آب‌های سرزمینی ایران هستند نه امارات!
یادداشت تفاهم سال ۱۹۷۱
در سال ۱۹۷۱ ایران و بریتانیا یادداشت تفاهمی امضا کردند که منجر به خروج نظامی نیروهای بریتانیا از جزایر سه گانه پس از یک دوره ۷۰ ساله شد. حکومت شارجه هم بعد از ۲۴ ساعت این قرارداد را پذیرفت و نیروهای نظامی کشورمان در جزایر مستقر شدند.این تفاهم‌نامه که سندی بر حاکمیت ایران بر جزایر سه‌گانه است تاکنون دو بار در مراجع قضایی بین‌المللی (آمریکا در سال ۱۹۷۲ و انگلیس در سال ۱۹۸۰) مورد تایید حقوقی قرار گرفته و همچنان نیز الزام آور است.
اصل «استاپل»
طبق اصل استاپل هروقت دولتی در یک مسئله حقوقی داخلی یا خارجی موضعی گرفت دیگر نمی‌تواند در قضایای مشابه خلاف موضع و رویه اعلامی خود عمل کند.بنابراین هم انگلستان پس از اینکه در نقشه‌های خود جزایر سه‌گانه را جزو قلمرو ایران درج کرد و هم امارات پس از قبول یادداشت تفاهم ۱۹۷۱، به حاکمیت ایران بر جزایر سه‌گانه اذعان کردند و نمی‌توانند آن را نقض کنند.
