چرا بزرگسالان دچار عفونت گوش می‌شوند؟

افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند یا دچار یک عارضه پوستی مزمن مثل پسوریازیس هستند بیشتر احتمال دارد دچار عفونت گوش شوند. داشتن سابقه یک عفونت تنفسی یا مدت‌زمان زیادی را در آب سپری‌کردن هم می‌تواند این احتمال را افزایش دهد.

علائم عفونت گوش در بزرگسالان

گوش بخش پیچیده‌ای از بدن انسان است که خودش از قسمت‌های گوناگونی تشکیل شده است. عفونت‌های گوش می‌توانند در هریک از این قسمت‌ها رخ بدهند و علائمی ایجاد کنند. سه بخش اصلی گوش شامل گوش داخلی، گوش میانی و گوش بیرونی می‌شوند.
علائم عفونت گوش در بزرگسالان بسته به ناحیه مورد عفونت می‌تواند گوناگون باشد:
. التهاب و درد
. حساس شدن به لمس
. تغییراتی در شنوایی
. تهوع
. استفراغ
. سرگیجه
. تب
. سردرد
. تورم گوش
ترشح از گوش می‌تواند علامت یک مشکل جدی‌تر باشد؛ مانند پارگی پرده گوش که نیازمند اقدام پزشکی است.

عفونت‌های گوش میانی

گوش میانی قسمتی است که مستقیماً پشت پرده گوش قرار دارد. عفونت‌های گوش میانی که به آنها اوتیتیس مدیا نیز می‌گویند معمولاً ناشی از باکتری‌ها یا ویروس‌های دهان، چشم‌ها و راه‌های هوایی بینی‌اند.
عفونت گوش میانی می‌تواند این علائم را ایجاد کند:
. درد و احساس گرفتگی در گوش
. برخی افراد ممکن است مشکل شنوایی پیدا کنند؛ زیرا پردهٔ ملتهب آن‌طور که باید نسبت به صدا حساس نیست
. تجمع مایع یا چرک پشت پرده گوش که می‌تواند شنیدن را سخت‌تر کند و این احساس را بدهد که انگار گوش موردنظر زیر آب است
. اگر پرده گوش در اثر فشار ناشی از عفونت پاره شود ممکن است مایعی از گوش تخلیه شود
. تب و خستگی عمومی

عفونت‌های گوش بیرونی

گوش بیرونی از کانال گوش در قسمت بیرونی پرده گوش شروع می‌شود و تا دهانه بیرونی خود گوش ادامه دارد. عفونت‌های گوش بیرونی می‌توانند ناشی از تحریک یا آسیب کانال گوش در اثر اشیا خارجی مانند پنبه یا ناخن انگشت و یا قرارگرفتن در معرض آب باشند. علائم معمول عفونت‌های گوش خارجی شامل دردناک شدن گوش یا کانال گوش، تورم و حساس شدن به لمس می‌شوند. پوست این قسمت ممکن است قرمز و داغ شود تا زمانی که عفونت برطرف شود.

علت‌ها و ریسک فاکتورها

عفونت‌های گوش در افراد بزرگسال معمولاً ناشی از ویروس‌ها، قارچ‌ها یا باکتری‌هاست. در مواردی نادر افرادی که سیستم ایمنی ضعیف دارند یا التهابی در ساختارهای گوش آنها وجود دارد ممکن است بیشتر مستعد عفونت‌های گوش باشند. مثلاً دیابت یک ریسک فاکتور برای اوتیت خارجی بدخیم است که عارضه‌ای نادر بوده و شامل عفونت استخوان‌های داخل کانال گوش می‌شود.
افرادی که عوارض پوستی مزمن مثل اگزما یا پسوریازیس دارند نیز بیشتر در معرض عفونت‌های گوش خارجی‌اند.

عفونت‌های گوش میانی
سرماخوردگی و آنفلوانزا و آلرژی می‌توانند باعث عفونت‌های گوش میانی شوند. دیگر مشکلات سیستم تنفسی فوقانی مثل سینوزیت یا عفونت‌های گلو نیز می‌توانند منجر به عفونت‌های گوش میانی شوند؛ زیرا باکتری‌ها به شیپور استاش راه پیدا می‌کنند.
شیپور استاش گوش را به بینی و حلق متصل می‌کند و مسئول کنترل فشار داخل گوش است. این وضعیت باعث می‌شود گوش میانی به‌راحتی مورد هدف میکروب‌ها قرار بگیرد.
عفونت در شیپور استاش می‌تواند باعث تورم شده و جلوی تخلیه مایع گوش را بگیرد و علائم عفونت گوش میانی را ایجاد کند.
افرادی که سیگار می‌کشند یا در معرض دود دست‌دوم سیگار هستند معمولاً مستعد ابتلا به عفونت‌های گوش میانی‌اند. انواع عفونت‌های گوش میانی شامل موارد زیر می‌شود:
. عفونت حاد گوش میانی: این نوع معمولاً ناگهان و بعد از یک سرماخوردگی یا عفونت اتفاق می‌افتد و اغلب بچه‌های ۶ تا ۲۴ماهه درگیرش می‌شوند؛ اما در بزرگسالان هم دیده می‌شود.
. تجمع مایع در گوش میانی: بعد از خوب شدن عفونت، مایع در گوش میانی می‌ماند و بر شنوایی اثر می‌گذارد و باعث احساس پُری در گوش می‌شود. این نوع عفونت در کودکان شایع‌تر است؛ اما در بزرگسالان هم دیده می‌شود.
. التهاب چرکی مزمن گوش میانی: این عفونت‌های مکرر اغلب ناشی از پارگی یا سوراخ‌شدگی پرده گوش هستند که می‌توانند باعث ترشح و اختلال در شنوایی شوند.

عفونت‌های گوش بیرونی
یکی از عفونت‌های رایج گوش بیرونی به نام گوش شناگر شناخته می‌شود. کسانی که مدت‌زمان زیادی را در آب هستند بیشتر احتمال دارد دچار این نوع عفونت گوش شوند.
آبی که بعد از شنا یا حمام‌کردن در کانال گوش باقی می‌ماند، فضای مناسبی برای تکثیر باکتری‌ها یا قارچ‌ها ایجاد می‌کند و به همین دلیل احتمال عفونت گوش بیرونی بیشتر می‌شود.

عفونت‌های گوش در افراد بزرگسال

هر چند عفونت گوش معمولاً در کودکان رخ می‌دهد؛ اما همان‌طور که گفتیم بزرگسالان نیز ممکن است دچارش شوند. گوش شناگر در میان افراد ۴۵ تا ۷۵ساله متداول‌تر است. عفونت‌های خطرناک گوش مانند عفونت بدخیم معمولاً در افراد سنین بالا که دیابت یا ضعف سیستم ایمنی دارند رخ می‌دهد. فرایند سالخوردگی ممکن است بر ساختارهای گوش اثر بگذارد و افراد سالمند را مستعد بیماری‌های گوش کند.
مطالعه‌ای روی ۱۳۸ فرد ۶۰ سال به بالا دریافت که ۹.۴ درصد آنها دچار عفونت گوش میانی بودند. سالمندانی که عفونت‌های گوش دارند ممکن است این علائم را داشته باشند:
. مشکلات تعادلی
. سرگیجه
. کاهش شنوایی

کانال‌های گوش

برای درمان عفونت‌های مزمن گوش پزشک معمولاً طی یک جراحی، لولهٔ باریک پلاستیکی یا فلزی را وارد پرده گوش می‌کند. این لوله، گوش میانی را به گوش بیرونی متصل می‌کند. این لوله اجازه می‌دهد هوا در گوش میانی جریان پیدا کند و گوش اجازه تهویه داشته باشد. در نتیجه مایع در گوش میانی جمع نمی‌شود و عفونت ایجاد نمی‌کند.
لوله گوش دو نوع است:
. لوله‌های کوتاه‌مدت که ۶ ماه تا دو سال می‌مانند و بعد از آن خودشان می‌افتند. لوله‌های بلندمدت اغلب بزرگ‌ترند و در جای خود فیکس می‌شوند. این لوله‌ها ممکن است خودشان بیفتند یا طی جراحی خارج شوند.
 لوله‌های گوش، متداول‌ترین درمان برای بچه‌های یک تا سه‌ساله‌اند. در بیشتر موارد این درمان تحت بیهوشی صورت می‌گیرد.

چه زمانی باید با پزشک تماس بگیرید؟

در خیلی از موارد عفونت‌های گوش خودبه‌خود خوب می‌شوند، بنابراین موارد خفیف این عفونت نگران‌کننده نیستند. پزشک معمولاً طی سه روز علائم را بررسی می‌کند. اگر علائم جدیدی ایجاد شدند، مانند تب یا ازدست‌دادن تعادل، باید زودتر به پزشک مراجعه کنید.
هر علامتی از ترشح یا مایعی که از گوش خارج می‌شود نیز نیازمند مراجعه فوری به پزشک است.

درمان

درمان عفونت گوش به علت آن بستگی دارد. بعضی از عفونت‌ها بدون درمان خوب می‌شوند؛ اما پزشکان معمولاً برای سرعت دادن به فرایند بهبودی داروهایی تجویز می‌کنند.

آنتی‌بیوتیک‌ها و دیگر داروهای تجویزی
استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها خوراکی برای درمان عفونت‌های گوش در برخی موارد از عفونت‌های گوش میانی ممکن است بی‌تأثیر باشد. آنتی‌بیوتیک‌ها در درمان عفونت‌های ویروسی گوش بیرونی مؤثر نیستند.
اصلی‌ترین درمان‌ها عفونت گوش بیرونی، دستی و با کمک قطره انجام می‌شوند. نوع قطره گوش بستگی به علت عفونت دارد.
داروهای بدون نسخه
داروهایی مانند استامینوفن و ایبوپروفن می‌توانند به تسکین درد و التهاب ناشی از عفونت گوش در بزرگسالان کمک کنند.
ضد احتقان‌ها و آنتی‌هیستامین‌هایی مانند سودوافدرین یا دیفن‌هیدرامین می‌توانند به تسکین علائم کمک کنند، خصوصاً علائم ناشی از تجمع موکوس در شیپور استاش.
قطره‌های گوش غیرتجویزی نیز می‌توانند موارد خفیف گوش شناگر را مداوا کنند.
افرادی که لوله در گوش آنها جاگذاری شده، پرده گوششان آسیب دائمی دیده یا تحت عمل جراحی گوش قرار گرفته‌اند نباید از قطره گوش استفاده کنند. اگر دچار ترشح گوش شدید باید استفاده از قطره گوش را متوقف کرده و به پزشک مراجعه کنید.

پیشگیری

پیشگیری از عفونت‌های گوش کار سختی نیست. یک سری از توصیه‌های بهداشتی و انتخاب‌ها در سبک زندگی می‌تواند از عفونت‌های گوش پیشگیری کند:
. ترک سیگار می‌تواند احتمال عفونت‌های تنفسی و عفونت‌های گوش را کاهش دهد
. تمیزکردن و خشک‌کردن گوش بعد از شنا
. عدم استفاده از گوش‌پاک‌کن
. شستن مکرر دست‌ها و رعایت بهداشت عمومی

---