قرارداد 1975 الجزایر؛ بهانه‌ای برای آغاز 8 سال جنگ!
قرارداد 1975 الجزایر یکی از مهم‌ترین معاهدات بین‌المللی در تاریخ معاصر ایران است. عهدنامه‌ای که با پافشاری ایالات متحده تصویب و 4 سال بعد با فشار آن‌ها ملغی شد. 26 شهریور 1359 روزی بود که صدام این قرارداد را مقابل دوربین پاره و پنج روز بعد به ایران حمله کرد.
با پیروزی انقلاب اسلامی ورق برگشت چرا که اصلا صدام فکر پیروزی انقلاب را نمی‌کرد. او بعد‌ها گفت: «تا ۸ ماه پیش از روی کار آمدن حکومت اسلامی فکر می‌کردم شاه کنار خواهد رفت و پسرش به جای او خواهد نشست.» می‌توان گفت پیروزی انقلاب موجب روشن شدن «ترس و طمع» در صدام شد.
چرا ترس و طمع؟ ترس از شخصیت امام خمینی رحمةالله‌علیه و گسترش نفوذ روز افزون تفکر شیعی در جهان اسلام که با پیروزی انقلاب بر شدت و سرعت آن افزوده شده بود. طمع هم از این جهت که صدام فکر می‌کرد چون انقلاب به تازگی پیروز شده، احتمالا پایه‌های محکمی ندارد و می‌تواند آن را از بین ببرد.
آمریکا هم فهمیده بود که پیروزی انقلاب به نفعش نیست صدام را تحریک کرد تا قرارداد را بهانه‌ای برای حمله به ایران کند. صدام در روز پاره‌کردن قرارداد توهمات خنده‌دار خود را اینطور بیان کرد: «زمامداران ایران در امور داخلی عراق مداخله و از شورشیان مورد حمایت اسرائیل و امریکا پشتیبانی می‌کنند و زمین‌های مارا به ما برنمی‌گردانند! آن‌ها دقیقا همان کاری را انجام می‌دهند که شاه می‌کرد و... بنابراین قرارداد الجزایر از طرف ما ملغی شده است.»
اینطور بود که صدام با تحریکات آمریکا و چشم طمع به خاک کشورمان در تاریخ 31 شهریور 1359 به ایران حمله کرد. اما نه تنها وجبی از خاک کشور اشغال نشد. بلکه نهایتا در سال 1369 دست از پا دراز تر به قرارداد الجزایر برگشت و توسط خود آمریکا سرنگون، دستگیر و اعدام شد!
