عظمت رنج در نمایش «رستم و سهراب»

شاهنامه، مجموعه‌ای از داستان‌های پهلوانی است که قهرمانان آن مانند رستم، به ما درس‌هایی از «عدل»، «بخشش»، «خرد» و «والامنشی» می‌دهند. این ویژگی‌ها نه‌تنها در برابر نیروهای خیر و شر قرار می‌گیرند، بلکه نگاهی جامع به زندگی دارند که می‌تواند الهام‌بخش ما باشد. اما در میان همه این مفاهیم، پهلوانی رستم به‌خصوص در داستان «رستم و سهراب»، بیش از همه برجسته است و حس غرور و افتخار را در ما بیدار می‌کند.

نمایش «رستم و سهراب» به کارگردانی حسین پارسایی، اقتباسی از این تراژدی بزرگ بود که با نمایشی از عظمت رنج و سرنوشت غم‌انگیز رستم، مخاطب را به تأمل وامی‌دارد. این داستان که از دل شاهنامه بیرون آمده، ما را به یاد رنجی می‌اندازد که زیر خاکستر تاریخ پنهان شده اما همچنان زنده و پر از احساس است. در کنار رستم و سهراب، «تهمینه» نیز نقشی اساسی در این داستان دارد. او نماد محبت و عشق در میان نبردها و نزاع‌هااست. عشق تهمینه نه‌تنها تصنعی نیست، بلکه پاک و عمیق است و جلوه‌ای از فرهنگ و تمدن ما را به نمایش می‌گذارد.

 البته داستان رستم و سهراب شاید تراژیک و اساطیری است اما نمایشی که روی صحنه با عنوان «رستم و سهراب» دیدیم بیشتر شبیه به عرض اندام بازیگران مطرح سینمایی بود تا حضورشان مخاطبان را به تماشای اجرا بکشانند همچنین بهتر است برای پرداخت به چنین قصه‌های اسطوره‌ مهم ادبی از متخصصان این حوزه کمک گرفته شود تا در روایت دچار خطاهای متنی نشویم.

یکی از نقاط قوت این نمایش، طراحی صحنه، لباس و نورپردازی بود که به خوبی با حال و هوای داستان هماهنگ شده بود. البته فاصله زیاد بین صحنه و تماشاگر، ارتباط عاطفی با شخصیت‌ها را کمی دشوار کرده بود، اما می‌توان این نکته را نادیده گرفت و از جسارت تیم اجرایی تقدیر کرد.

«امیر آقایی» در نقش رستم، «الناز شاکردوست» در نقش تهمینه، «سینا مهراد» در نقش سهراب، «پردیس احمدیه» در نقش گردآفرید، «علی زندوکیلی» در نقش سیرنگ، «سیامک صفری»در نقش کیکاوس، «علی فرحناک» در نقش شاه سمنگان و توس نوذر، «امیررضا دلاوری» در نقش بارمان در این نمایش هنرنمایی کردند و حسین پارسایی کارگردانی نمایش را بر عهده داشت.

---