کلنگ خانه‌های ۲۵ متری زده شد!

سال پیش بود که خشایار باقرپور رئیس اتحادیه تعاونی‌‌های عمرانی تهران اعلام کرد پروژه ساخت 1800 میکروآپارتمان 25 متری در منطقه 19 به زودی کلنگ زنی می‌شود! امسال هم همان مسئول با تغییر نام از میکروآپارتمان‌های 25 متری به مسکن اقتصادی و تنوع متراژ تا 80 متر، این پروژه را در ماهدشت کرج کلنگ زد!

آسیب‌های مسکن 25 متری

مسکن در زندگی جزو نیازهای اولیه محسوب می‌شود و نقش مهمی در حفاظت و امنیت فرد دارد، از طرفی کمبود فضا یا کیفیت مسکن می‌تواند روی شکل‌گیری هویت فردی و روابط اجتماعی تاثیر مهمی داشته باشد. احساس دائمی فضای تنگ و فقدان فضای شخصی می‌تواند شرایط را برای استرس و اضطراب مهیا کند.

همچنین فضای کم، برخورد و تنش با افراد خانواده و دیگران را افزایش می‌دهد و تحریک‌پذیری و درگیری را بیشتر می‌کند. در این خانه‌ها به دلیل کمبود فضای شخصی دیگر خبری از حریم خصوصی نیست؛ از طرفی زندگی در خانه‌هایی با متراژ پایین‌تر از 30 متر در برخی از افراد منجر به احساس کلاستروفوبیا (ترس از گیر افتادن در فضای تنگ و کوچک) و بی‌قراری می‌شود.

از  اختلاف طبقاتی تا بالارفتن نرخ خشونت

زندگی در سرپناه‌های ۲۵ متری باعث ایجاد ناامیدی، خشونت، پرخاشگری و سایر بیماری‌های روانی می‌شود. برای مثال فرد برای فرار از مشکلات و فشارهای محیط بیرون به خانه پناه می‌برد، کوچک بودن محل زندگی و احساس شلوغی در خانه نه تنها حس آرامش در او را برطرف نمی‌کند؛ بلکه منجر به بالا رفتن نرخ خشونت خانگی و مشکلات سوء مصرف مواد می‌شود.

ساخت مسکن‌های کوچک در کنار هم باعث ایجاد تراکم بالا می‌شود و همین موضوع موجب شلوغ شدن محله، آلودگی هوا و بیشتر شدن ترافیک خواهد شد. از طرفی سروصدای زیاد و آلودگی صوتی ایجاد شده روی عدم تمرکز، سلب آرامش و مشکلات روانی فرد تاثیر می‌گذارد.

چالش‌های زندگی در چنین فضای کوچکی می‌تواند به فرد در تهیه مسکن، احساس بی‌کفایتی و شکست خورده بدهد و عزت نفسش را خدشه‌دار کند. جایی که ساکنان کم‌ درآمد در مناطق خاص و خانه‌های 25 متری متمرکز هستند، باعث تفکیک فضا می‌شود و شکاف‌های اجتماعی و اقتصادی در جامعه ایجاد می‌کند. همچنین این اختلاف طبقاتی برای بسیاری به عنوان یک ننگ اجتماعی تلقی می‌شود و شخص را به سمت انزوا و افسردگی می‌‌کشاند و گاهی نیز در مقایسه‌های اجتماعی، فرد احساس حقارت و سرخوردگی می‌کند.

تحکیم خانواده یا از بین بردن صله رحم؟

 برخلاف ادعای مسئولین، زندگی در خانه‌های بندانگشتی مانع فرزندآوری است. وقتی برای دو نفر فضای کافی وجود ندارد چرا باید کودکی را به این خانه اضافه کنند که حتی محیطی برای بازی کردن ندارد! این موضوعات نه‌تنها شکاف طبقاتی، فرهنگی و اجتماعی شدیدی به دنبال دارد بلکه هیچ تناسبی با فرهنگ و سبک زندگی اسلامی، ایرانی ندارد و کرامت انسانی را زیرسوال می‌برد.

در خانه‌های بندانگشتی، میزبانی از مهمانان به دلیل محدودیت فضا غیرممکن به نظر می‌رسد و افراد تمایل کمتری به رفت‌وآمد و یا حتی دعوت از دوستان و خانواده خود دارند. تعامل اجتماعی محدود شخص را تنها و دچار انزوای اجتماعی می‌کند و نشانه‌های اضطراب، افسردگی و احساس جدایی در او به نمایش گذاشته می‌شود.