تو باید سکوت من را هم بفهمی!
گاهی نوجوان با زبان بی‌زبانی چیزهایی که برایش مهم و حیاتی است را برایمان بازگو می‌کند که اگر زرنگ نباشیم و زمان و منظور را از دست بدهیم دیگر کار از کار گذشته و ارتباط خانوادگی‌مان خط خطی می‌شود. به این حرف زدن های با نشانه و اشاره اما مهم، می‌گویند ارتباط غیرکلامی که همه ما آدمها با همدیگر داریم و نوجوان از همه بیشتر. یک روانشناس به نام الیاس برای شناسایی این نشانه‌ها از 5 تعریف با نام اختصاری flash استفاده کرده است:
F من باید آبرو و وجهه خودم را حفظ کنم
گاهی برای فرار از نقص و قضاوت و هزار چیز دیگر دلمان نمی خواهد جمع فامیل را دست بگیریم، تلفن بزنیم یا حتی از آدم‌های به خصوصی فراری هستیم و دوست داریم خانواده درکمان کنند.
L لطفا به من گوش بدهید
بعضی وقتها حوصله حرف زدن هم نداریم ولی اگر هی دورتان می‌چرخیم و حالمان را با سکوتمان بروز می‌دهیم یعنی بپرسید چه شده تا برایتان آنقدر بگوییم که مغزتان سوت بکشد.
A من دنبال دعوا هستم!
قشنگ مشخص است دنبال بهانه‌ایم تا دعوا راه بی اندازیم. از بدخلقی و گیر دادن به خواهر و برادر تا خواسته‌های زیادی از پدر و مادر و خلاصه دنبال دعواییم. در این موقعیت کاری از دست خانواده بر نمی‌آید جز فرار.
S من به حمایت احتیاج دارم
نوجوانی سن سختی است. پر از چالش و تردید و عدم اطمینان به همه چیز و خصوصا به آینده آن هم وقتی که امتحانات نهایی را بد داده‌ایم و با دوستمان دعوا داشته‌ایم. اینجاست که نیاز داریم خانواده با طرح سوال و بازگو کردن موقعیت کمکمان کنند و البته بگویم خودتربیتی‌هایی که قبلا هم گفتیم، بی‌تاثیر نیست.
