به پدر و مادرها تقلب برسانیم! (۲)

یک تقلب برایتان آوردیم که نشان پدر و مادر بدهید تا شما را بفهمند و ارتباطتان با والدین بهتر شود. اما برویم سراغ تقلب بعدی که یک راهنمایی عاطفی برای شماست. گاتمن و دکلر روانشناسانی هستند که در جهت بهتر شدن ارتباط والدین و فرزند راهکارهایی ارائه داده‌اند که گام به گام آنها را بررسی می‌کنیم و البته برای شما هم توصیه‌هایی داریم تا احساستان را در تعامل با خانواده مدیریت کنید.

در گام اول برویم سراغ هوشیار بودن والدین نسبت به عواطف فرزندان. هوشیاری یعنی نه به شدت احساسات خود را کنترل کنید و نه بیش از اندازه آن را بروز دهید. یک چیزی بین اینها. یعنی والدین وقتی عاطفه ای را احساس می کنند و آن را تشخیص می‌دهند می‌توانند به حضور عاطفه در اشخاص دیگر هم حساس شوند.

گام دوم عاطفه، فرصتی برای صمیمیت و آموزش است. تحلیل تجربه‌های منفی و بررسی احساسات، توسط والدین زمانی که هنوز آمپر نسوزانده‌اید می تواند فرصت خوبی برای همدلی و ایجاد صمیمیت با فرزندان و در نتیجه آموزش روش های اداره احساسات به او باشد.مثلا وقتی رابطه با دوستتان شکراب شده است بهتر است خانواده به نوجوان بفهماند حامی او است و اگر بحران بزرگی اتفاق بیفتد آنان در کنار هم با آن روبرو می شوند و حلش می کنند.

گام بعدی گوش دادن همدلانه به گفته های فرزندان و اعتبار بخشیدن به احساسات آنان. والدین بعد از پیدا کردن فرصتی برای صمیمیت و آموزش حل مسئله، آماده مهم ترین گام راهنمایی عاطفی  یعنی گوش دادن همدلانه می شوند. پدر و مادر در این مرحله با چشمانشان شاهد حال و احوال جسمانی فرزندشان هستند، از تجسمشان استفاده می کنند تا وضعیت را از دیدگاه نوجوانشان ببینند، از کلامشان استفاده می کنند تا به شیوه آرامش بخش و غیر انتقادی با او همراهی کنند و کمک کنند تا عاطفه اش را نام گذاری کند و مهمتر از همه با قلبشان سعی می کنند تا چیزی که فرزندشان می چشد را احساس کنند. البته این شاید بنظرتان رویایی باشد ولی کسی که دو گام اول را می گذراند در قدم بعدی به این مرحله می رسد.

گام چهارم کمک به فرزند برای نام گذاری عواطفش است. این به این معنا نیست که به او گفته شود که باید چه احساسی داشته باشد بلکه هدف فقط کمک به او در جهت یافتن واژگانی برای بیان عواطفش است. بر اساس نتایج تحقیقات انجام شده نام گذاری عواطف اثری آرام‌بخش بر دستگاه عصبی دارد و حالتان را جا می‌آورد.

گاتمن و دکلر معتقدند که با صحبت کردن در مورد احساسی که فرزند تجربه می کند، لب چپ مغز که مرکز منطق و زبان است، درگیر می‌شود و از این طریق او متوجه و متمرکز و آرام می شود. با این روش شما متوجه می‌شوید که احساس مبهم و ترسناک و ناراحت کننده‌ای که دارید، چیزی قابل تعریف است و حد و مرز دارد و بخشی طبیعی از زندگی روزمره است و می شود از عهده آن برآمد.

و اما در گام آخر والدین بعد از گوش کردن به احساسات فرزندشان، درک عواطف و کمک به نام گذاری آن ها، درگیر در روند حل مسئله می شوند. این روند می تواند تا پنج مرحله ادامه داشته باشد:

1.تعیین حد

2.تعیین اهداف

3.تفکر درباره راه حل های ممکن

4.سنجش راه حل های پیشنهادی بر اساس معیارهای خانواده

5.کمک برای انتخاب یک راه حل

حالا قرار است ریز به ریز هرکدام از موارد بالا را بعدا بپردازیم

---