آیا نوجوان نباید دغدغه انتخاب رییس‌جمهور داشته باشد؟
دم انتخابات است. یک لیست بلند بالا از کارشناسان و مسئولین این حوزه جلو رویم گذاشته‌ام و تصمیم دارم در این بلبشو یکی یکی ببینم‌شان بلکه کسی پیدا شود حرف های جدیدی در این حوزه داشته باشد. با فرزانه فخریان شروع می کنم. معاون وزیر ارشاد در امور کودک و نوجوان. همین که خانم است یخ جلسه از همان اول ماجرا می‌شکند و رفته رفته با حرف‌هایش بیشتر آب می‌شود. از خودم و سنم می گویم و از اینکه هرچه شد دست از سر حوزه نوجوان برنداشتم هیچ، بیشتر غرقش شدم. سوال پرسید و خودش جواب‌های خوبی بداد آنقدر که اگر چه نقد هم داشتم ولی باز هم از آن دست جلساتی بود که یاد گرفتم.
از من درباره سن نوجوانی می پرسد که چه بازه‌ای را می‌گویند نوجوان و ادامه می‌دهد: «بهترین مولفه سنی همان 7 سال آخری است که اسلام می‌گوید، یعنی 14 تا 21 سال اما اصلش این است که ما برای 18 تا 21 سال که از خانه و خانواده جدا می‌شود و قرار است خودش را در جامعه پیدا کند کاری نمی‌کنیم.»
فخریان می گوید: «نباید مدام روی نوجوان برچسب نوجوان امروز زد. نوجوان امروز و دیروز ندارد. سن نوجوانی از دید اسلام ویژگی‌های مشخصی در تمام برهه‌ها داشته و حالا فقط با توجه به وسایل ارتباط جمعی و خوراک فکری او تغییراتی داشته است اما همچنان او نوجوان 50 سال پیش است با همان مولفه‌ها و همچنان باید دنبال هویت خودش بگردد و هنوز تجربه و مهارت برایش مهم است.
فخریان ادامه می دهد: «بروید بگردید ببینید چه شد که سن رای دادن از 15 دوباره به 18 سالگی برگشت. قطعا یک علتش این است که اودر نوجوانی باید مطابق با سنش رفتار و فکر کند و نباید دغدغه‌اش رای دادن و رییس جمهور آینده باشد.»
به فکر فرو می‌روم نمی‌دانم می‌توانم این حرف را بپذیرم یا نه. می‌پرسم پس شناخت مسئله و مسئله محوری چه؟ نباید نوجوان نسبت به مسائل اطرافش حساس باشد؟
فخریان به سال 1401 و اتفاقات شهریور آن اشاره می کند و می گوید: «نوجوان باید نوجوانی کند. باید مسئله‌اش خودش باشد همانطور که در سن تکلیف باید به وظایف شرعی‌اش دقت کند و به عنوان یک فرزند و دانش‌آموز مسئله خانواده و مدرسه برایش دغدغه باشد. اگر مدام به او بگوییم دغدغه‌اش کشور و دولت باشد اتفاقی که سال 1401 افتاد می‌افتد. او نمی‌داند دقیقا مسئله و دغدغه‌اش چیست و فقط بحث مطالبه و کنشگری‌اش را بلد است و اینطور می‌شود که کنشگری درست اتفاق نمی‌افتد و با غرق شدن در جو نادرست جامعه همراه می‌شود. ما باید در نوجوانی دوره اول تا 18 سالگی شرایط تجربه و مهارت آموزی و پیدا کردن دغدغه را فراهم کنیم تا او به درستی در 18 تا 21 بتواند مطالبه و نقش آفرینی اجتماعی داشته باشد. همه آقایان با توجه به حرف‌های مقام معظم رهبری، دم از کنشگری می‌زنند اما غافل از اینکه این سن، سن کنش نیست. ما حتی تولیداتمان هم نوجوان را به جای جستجوگر کنشگر و قهرمان نشان می‌دهد که این اتفاق اشتباهی‌ست و کسی نمی‌آید یقه ما و ارگان‌های حوزه نوجوان را بگیرد و بگوید شما برای دغدغه‌مند شدن این بازه سنی چه کرده‌اید.»
فخریان می گوید: «من امیدوارم رویکرد و زاویه دید دوستان در آینده نزدیک تغییر و به سمت تجربه‌گری نه کنشگری حرکت کند.»
