برای افراد سالمند، شکستگی لگن می‌تواند کشنده‌تر از سرطان باشد

این تحقیق که در JBMR Plus منتشر شد، اطلاعات سلامتی مربوط به تقریباً ۱۰۰ هزار کانادایی ۶۵ سال و بیشتر را مورد بررسی قرار داد و دریافت شکستگی، بدترین پیامدها را داشته است. کمتر از یک‌سوم از مردان و نیمی از زنانی که دچار شکستگی لگن شده بودند، تا پنج سال بعد شانس بقا داشتند. افراد سالمندتر (بالای ۸۵ سال)، بدترین شرایط را تجربه کرده بودند.
محققان می‌گویند هر چند به‌طورکلی در شکستگی لگن، زنان وضعیت بهتری نسبت به مردان دارند؛ اما ریسک تجربهٔ این شکستگی در زنان بیشتر است. دانشمندان کشف کردند بیماران بعد از شکستگی لگن، طی یک ماه اول بعد از حادثه، بیشترین ریسک مرگ را دارند. اما پزشکان می‌گویند مرگ ناشی از شکستگی لگن مستقیماً به خود شکستگی مربوط نمی‌شود، بلکه بیشتر به اتفاقات بعد از آن ربط دارد.

مرگ بعد از شکستگی لگن چقدر شایع است؟

تمام شکستگی‌های استخوان در افراد سالمند که با پوکی‌استخوان مرتبط هستند، نرخ بقای کمتر از ۵ سال دارند. اما شکستگی لگن، بدترین سناریو است و حداقل ۳۰ درصد از افراد طی یک سال بعدازاین اتفاق جان خود را از دست می‌دهند.
اولین ماه بعد از شکستگی لگن معمولاً سخت‌ترین است. بااین‌وجود، افرادی که از اولین ماه جان سالم به در می‌برند نیز نرخ بقای بیشتر از ۵ سال ندارند (در مقایسه با افراد هم سن‌وسال خود که شکستگی لگن نداشته‌اند).

چرا شکستگی لگن این‌قدر کشنده است؟

شکستگی لگن اتفاقی بسیار خطرناک است، زیرا نیازمند یک دوره طولانی بی‌تحرک ماندن است که می‌تواند موجب عوارضی مانند لخته خون، آتروفی یا تحلیل عضلات، عفونت‌ها و نارسایی قلبی شود. محدودیت‌های حرکتی ناشی از شکستگی لگن، ریسک افسردگی را نیز افزایش می‌دهد و به‌طورکلی سلامت فرد را متأثر می‌کند.
اما شکستگی لگن می‌تواند علامت مشکل دیگری در سلامتی فرد نیز باشد. اگر یک فرد جوان‌تر زمین بخورد، احتمال اینکه دچار شکستگی لگن شود کمتر است؛ زیرا معمولاً سالم است. اما شکستگی لگن در فرد سالمند معمولاً نتیجهٔ وجود یک بیماری یا مشکل دیگر است.
وقتی لگن یک فرد سالمند می‌شکند، معمولاً دیگر بی‌حرکت در بستر می‌ماند و به‌این‌علت نیز آسیب‌های بیشتری به سلامتی‌اش وارد می‌شود. این فرد معمولاً دیگر قدرت سابق خود را به دست نمی‌آورد و ضعیف و ضعیف‌تر می‌شود و ضمناً به‌سختی می‌تواند تعادل خود را مانند گذشته حفظ کند. این مسیر به سمت وابستگی به دیگران پیش می‌رود. نرخ ۳۰ درصدی مرگ در یک سال «نسبتاً بالاست». حتی بسیاری از موارد سرطان نیز چنین نرخ مرگ‌ومیر بالایی ندارند.

چه عواملی می‌توانند فرد را در معرض پیامدهای شدیدتر شکستگی لگن قرار دهند؟

داشتن یک سری بیماری‌ها قبل از این اتفاق می‌تواند وضعیت فرد بعد از شکستگی لگن را بدتر کند. نارسایی قلبی، بیماری قلبی، پوکی‌استخوان، بیماری ریوی، خونریزی و اختلالات لخته خون چند نمونه از این مواردند.
حدود ۴۰ درصد از افرادی که دچار شکستگی لگن می‌شوند، طی پنج سال بعد دوباره این حادثه را تجربه می‌کنند. خیلی از بیماران بعد از چهار تا شش هفته از بیمارستان مرخص می‌شوند و این دقیقاً دوره‌ای از ریکاوری است که باید از شکستگی ثانویه پیشگیری کرد.
داروهای جدید زیادی وجود دارند که در صورت استفاده از آنها می‌توان دست‌کم جلوی نیمی از شکستگی‌های دوباره را گرفت و طول عمر افراد را افزایش داد.

چگونه می‌توان بعد از شکستگی لگن به نتایج بهتری دست یافت؟

اول اینکه باید تشخیص قطعی شکستگی لگن داد شود و در صورت تأیید، درمان شروع شود. حفظ روحیه، چکاپ‌های منظم و فیزیوتراپی نیز بسیار مهم است. لازم است که بیمار تا جایی که امکان دارد تحرک خود را هر چه زودتر شروع کرده و حفظ کند و ضمناً تغذیه‌ای متعادل داشته باشد.
جوراب واریس هم می‌تواند به کاهش ریسک لخته‌شدن خون کمک کند. بعضی از افراد نیز ممکن است طبق توصیه پزشک آسپرین بچه مصرف کنند. برای پیشگیری از زخم بستر و عفونت‌های ناشی از بی‌حرکت ماندن، لازم است وضعیت بیمار مرتباً تغییر داده شود (هر دو ساعت یک‌بار) و ضمناً بالش و تشک نرم باشند.
زمانی که بیمار از تخت بلند می‌شود تا راه برود حتماً شرایط باید مناسب باشد تا هر گونه احتمال زمین‌خوردن مجدد به حداقل برسد، مثلاً مانعی بر سر راه نباشد یا لبهٔ فرش برگشته نباشد.

---