دوستی، پُلی برای بزرگ شدن
یک مقطعی از زندگی‌تان را احتمالا یادتان می‌آید که اولین ارتباط‌گیری کودکی‌تان را با جمله: با من دوست می‌شوی شروع کرده‌اید و دوستی‌تان تا کنار هم نشستن توی یک نیمکت و تا آخرین روز هم مدرسه‌ای بودن کش آمده و بعد تبدیل به خاطره شده. ممکن است الان هم یادی از آن خاطرات بکنید و همدیگر را در فضای مجازی دنبال کنید و توی دلتا با خودتان بگویید چقدر بزرگ شده است. گرچه که برای شما که نوجوانید خیلی خیلی هم نگذشته است. دوستی، اتفاقی مادام العمر است با رفت و آمد آدم‌های رنگارنگ.
چشم که بازکردیم باگریه و هزار مصیبت دلمان می‌خواست با کسی ارتباط برقرار کنیم. همین اتفاق گره می‌خورد با تمام سالهای زندگی. همین اجتماعی بودن و ارتباط گرفتن فطری. ما نیاز داریم توسط همسن و سالان دیده شویم، تایید شویم، تاثیربگذاریم و تاثیر بپذیریم، ناراحتی و شادی و سرگرمی‌مان را باآنها بگذرانیم و اصطلاحا توی گنگ و گروهشان باشیم و از قبل آن هویت پیدا کنیم. دوستی به آدم احساس ارزشمندی می‌دهد و قرآن هم بارها تنهایی را در خوابیدن، غذا خوردن و تجرد نهی کرده‌است. در نوجوانی دوستی ها ممکن است از نظر والدین خطرناک باشد اما یک فایده مهم دارد و آن هم پررنگ شدن احساس همدلی است. معمولا در این دوره رابطه پدر و مادری برای کسب استقلال بیشتر با والدین متشنج می‌شود و در عوض با گروه همسالان عمیق تر می‌شود و همین دل نگرانی آنهاست.
اما تاثیر دوستان را در زندگی نمی‌شود نادیده گرفت:
پایه ریزی سلامت روان و روابط سالم در بزرگسالی
زندگی و روابط رضایت‌بخش عاشقانه و البته اخلاق تعامل در شغل و کارامدی در آن
و بهبود توانایی های بین فردی خصوصا همدلی که چسب اجتماعی است از محسنات تاثیر دوست در زندگی است. طبق نظریه یادگیری اجتماعی، دوستانی که همدلی و مهربانی با دیگران دارند می‌توانند نقش الگو را برای باقی همسن و سالانشان بازی کنند و احتمالا این ناخوداگاه برای شماهم خوشایند بوده باشد و نتایج پژوهش ها نشان داده‌است که احساس همدلی به زیاد بودن افراد در دایره دوستی نست. علاوه بر آن نوجوان بیش از بقیه مایل است دوستی پیدا کند که شبیه خودش است. یعنی تا وقتی باهم دوست هستیم که تفاوت چندانی با هم نداشته باشیم و توتا وقتی برای من دوست محسوب می‌شوی که نخواهی مرا تغییر بدهی و داستان از اینجا تازه جالب می‌شود. چون در نوجوانی بخاطر برهه تغییر و اوج سن کشف هویت تاثیرپذیری و تغییر بالاست. در نوجوانی و جوانی آدمها چون در خود امنیت و اطمینان بیشتری حس می‌کنند بیشتر پی دوستانی می‌روند که در مسائل مهم با آنها ارزش مشترک دارند و در بزرگسالی بخاطر مشغله‌های زیاد ارتباطات و دوستی ها کمرنگ و کمرنگ تر و دورادور می‌شود و از طریق فضای مجازی.
مطابق نظریه چندگانگی رسانه، دوستان هرچقدر در برنامه‌های مجازی بیشتری باهم در ارتباط باشند دوستی‌شان قوی‌تر است. 4سطح برای حفظ یک رابطه وجود دارد و در برخی از این سطوح ارتباط دیجیتال بهتر جواب می‌دهد:
1.رابطه را زنده نگه داریم
2.دوستی را به شکل ثابتی صمیمی نگه داریم
3. رابطه خدشه‌دار شده را به صورت آنلاین اصلاح کنیم
4.رابطه رضایت بخشی داشته باشیم که معمولا افراد معمولا رضایت‌بخش را چیزی بیشتر از حضور آنلاین می‌دانند.
حالا می‌فهمیم چرا بااینکه تجربه‌های مشترکی با دوستان فجازی‌مان نداریم اما همچنان به نوعی دوست محسوب‌شان می‌کنیم.
