احساس خارش شبکه عصبی ویژه خود را دارد. قبلا تصور می‌شد احساس خارش و درد، مسیرهای دریافت یکسانی دارند؛ اما در سال ۱۹۹۷ مشخص شد احساس خارش بافت‌های عصبی ویژه خود را دارد. برآورد تقریبی نشان می‌دهد که ما حدود ۹۷ بار در روز خودمان را می‌خارانیم. خاراندن احساس خوشایندی است؛ چون باعث ترشح سروتونین در مغز می‌شود و خوشایندترین نقطه برای خاراندن در بدن مچ پاست.
احساس خارش بر اثر تماس با حشرات و گیاهان به دلیل سمومی است که بر پوست ما به‌جا می‌گذارند. مواد سمی باعث آزادشدن هیستامین‌ها در بدن می‌شوند که نوعی واکنش ایمنی است. در این واکنش بافت‌های عصبی پیام‌های احساس خارش را به مغز می‌فرستند. البته پیام‌های خارش بسیار به‌کندی منتقل می‌شوند. این إحساس با سرعتی حدود ۳ کیلومتر در ساعت انتقال پیدا می‌کند که کمی آهسته‌تر از سرعت راه‌رفتن انسان است.
احساس خارش مانند خمیازه‌کشیدن مسری است، این احساس مسری بخش کوچکی از مغز به نام هسته سوپراکیاسماتیک (بخش قدامی هیپوتالاموس) را فعال می‌کند. عصب‌شناسان هنوز به طور دقیق عملکرد این بخش از مغز را در چگونگی مشاهده و تکرار عمل خاراندن کشف نکرده‌اند. خاراندن بهترین راه برای دورکردن حشرات موذی است. همچنین باعث گشادی رگ‌های خونی و در نتیجه جریان بیشتر گلبول‌های سفید و پلاسمای خون برای ازبین‌بردن اثرات سمی می‌شود. به همین دلیل است که با خاراندن پوست سرخ و لکه‌لکه می‌شود.
البته هرچه بیشتر خودتان را بخارانید احساس خارش هم بیشتر می‌شود. خاراندن پوست باعث آزادشدن هیستامین بیشتر می‌شود و پیام‌های خارش بیشتری به مغز فرستاده می‌شود. اگر این کار را ادامه دهید باعث آسیب‌دیدن پوست و ایجاد زخم و عفونت می‌شوید. در بیماری‌های پوستی مانند پسوریازیس (صدفک) یا اگزما (درماتیت) چرخه خارش آزارنده شده و به همین دلیل پزشکان آنتی‌هیستامین تجویز می‌کنند تا اثرات هیستامین را خنثی کند. خارش مزمن از اثرات جانبی بیماری‌های کبدی و لنفوم است.
