حکم شرعی قسم خوردن (مطابق با فتوای رهبر معظم انقلاب)

اگر کسی قسم بخورد که کاری را انجام دهد یا ترک کند، مثلًا قسم بخورد که روزه بگیرد، یا سیگار نکشد، چنانچه عمداً مخالفت کند، باید کفّاره بدهد یعنی یک بنده آزاد کند، یا ده فقیر را سیر کند، یا آنان را بپوشاند و اگر اینها را نتواند باید سه روز، روزه بگیرد.

البته قسم شرعی، شرایطی دارد و عمل به آن فقط در صورتی واجب است که شرایط گفته شده در اسلایدهای بعدی محقق شود.

یک. فرد به اسم خدا یا صفات مختص او مثل «مقلب القلوب و الابصار» یا صفاتی که غالباً برای خدا به کار می‌رود مانند خالق، رازق و... قسم بخورد. (بنابراین قسم به قرآن یا نام ائمه اطهار علیهم‌السلام، کفاره ندارد.)

دو. کسی که قسم می‌‌خورد، باید بالغ، عاقل، بااختیار و قصد باشد و نسبت به کاری که قسم خورده انجام دهد، محجور نباشد (یعنی از تصرف در اموالش منع نشده باشد)


سه. قسم را باید به زبان بیاورد و اگر بنویسد یا در قلبش آن را قصد کند، قسم شرعی محسوب نمی‌شود.

چهار. کاری را که قسم می‌خورد انجام دهد باید حرام و مکروه نباشد و کاری را که قسم می‌خورد ترک کند، باید واجب و مستحب نباشد.

پنج. عمل کردن به قسم برای او مقدور بوده و مشقت یا ضرر قابل ملاحظه نداشته باشد.

ضمنا یادمان باشد اذن پدر در مورد قسم فرزند، و اذن شوهر در مورد قسم زن، لازم است.

---