بیهوده‌گویی

بیهوده‌گویى یعنی به‌زبان آوردن سخنى كه فایده دنیایى یا آخرتى، مادى یا معنوى و عقلایى یا شرعى نداشته باشد. سخن‌گفتن از چیزی که براى گوینده هم بهره‌اى ندارد، بیهوده‌گویى است.