چرا بی‌اختیاری ادرار یک تابو است؟

عدم صحبت از بی‌اختیاری ادرار ریشه در دو موضوع دارد؛ اول آنکه، این چالش، کرامت شخص را هدف قرار می‌دهد. وقتی که فردی در جامعه ما، دچار بی‌اختیاری ادرار می‌شود، احساس شرم و گناه می‌کند، از اتفاقی که برایش افتاده احساس شرمندگی کرده و برای جلوگیری از قضاوت دیگران، این موضوع را با هیچ‌کس حتی نزدیکترین اشخاص زندگی خود نیز مطرح نمی‌کند. تا جایی که هر ایرانی به طور متوسط، یک سال و نیم پس از مواجهه با این عارضه به دکتر رجوع می‌کند. در طول این مدت، فرد در درجه اول وجود این مشکل را انکار می‌کند و در درجه دوم به علت شرم و خجالت از مراجعه به دکتر، امتناع می‌ورزد. این در حالی است که بی‌اختیاری ادرار هم یک عارضه ناخواسته مثل سایر عارضه‌هایی است که می‌تواند سلامتی فرد را به خطر بیاندازد و جایی برای پنهان کردن و شرم از آن وجود ندارد.

دوم این‌که، عارضه بی‌اختیاری ادرار و از دست دادن کنترل ادرار، صرف نظر از سن، به اشتباه یادآورنده‌ی کهنسالی، بیماری، استفاده از سوند، در بستر افتادن و در نهایت مرگ است. از آنجا که ترس از مرگ پایه‌ای‌ترین ترس انسان است، فرد دچار عارضه بی‌اختیاری ادرار مضطرب می‌شود و برای رفع اضطراب خود، به‌طور کلی این عارضه را انکار کرده یا اصلاً در خصوص آن حتی با نزدیک‌ترین افراد به خود نیز گفتگو نمی‌کند.

آنچه عارضه‌ی بی‌اختیاری ادرار را در ایران، دردناک‌تر می‌کند وجود عادت‌های فرهنگی مخرب، همانند تمسخر و تحقیر است که باعث می‌شود فرد دچار این عارضه، احساس ناخوشایندی نسبت به خود و استفاده از درمان و راه‌های کمک‌درمانی داشته باشد. همین امر نیز یکی دیگر از دلایلی است که موجب می‌شود فرد این مشکل را پنهان نگه‌دارد. نتیجه آنکه فرد دچار بی‌اختیاری ادرار، بر خلاف سایر بیماران، نه تنها خود به علت شرم و خجالت تمایلی به پیگیری درمان ندارد، بلکه از همراهی دیگران نیز محروم است و به‌تدریج از جامعه منزوی می‌شود.

افزایش آگاهی از این موضوع و کنار گذاشتن عادت‌های مخرب و تابوهای اجتماعی منجر می‌شود که افراد بتوانند بی‌مقدمه از عارضه بی‌اختیاری ادرار در خانواده و جامعه عزیزان و همراهان خود صحبت کرده و راه‌حل‌های مناسب و بهداشتی را برای مدیریت آن به‌کار بگیرند. این خود بدان معنی است که هیچ‌یک از عزیزان ما به دلیل دچار شدن به عارضه بی‌اختیاری ادرار، دیگر از جامعه حذف نخواهد شد.

آمارها نشان می‌دهد که حداقل 400 میلیون از جمعیت جهان به عارضه «بی‌اختیاری ادرار» دچار هستند و در ایران نزدیک به 2 میلیون نفر، که 78 درصد از آن‌ها زنان هستند. بی‌اختیاری ادرار یعنی اینکه ناخودآگاه ادرار دفع کنید، چه یک قطره، و چه تخلیه کامل مثانه. لازم به ذکر است که بخش بزرگی از جامعه افرادی که به این عارضه دچار می‌شوند فعال، عده‌ای نیمه‌فعال و برخی دیگر هم وابسته به تخت هستند.

یکی از راه‌هایی که فرد مبتلا به بی‌اختیاری ادرار می‌تواند به کار گیرد و همچنان در جامعه حضور داشته باشد استفاده از پوشینه‌های بهداشتی و با کیفیت است. اما در حال حاضر تنها 11 درصد از جمعیت مبتلا به این عارضه در کشور از پوشینه‌های بزرگسال استفاده می‌کنند. عدم آگاهی نسبت به پوشینه از یکسو و شرم استفاده از این محصولات از سوی دیگر، موجب شده تا پوشینه‌های بزرگسال به عنوان اصلی‌ترین راهکار مدیریت بی‌اختیاری ادرار مورد اقبال قرار نگیرند. 

---