به سوی بی‌نهایت و فراتر از آن

بریدن طناب زمان و مکان

اینکه آیا بخاطر وجود علاقه مندی به این لازمانی و لامکانی و نامحدود بودن در نسل نو؛ برنامه های مختلف ارتباطی و شبکه های اجتماعی گسترده به وجود آمده است یا بخاطر وجود همین برنامه‌هاست که این روحیه در این نسل نهادینه شده، از آن معادله های مرغ و تخم مرغ است. اما به نظر می رسد فضای مجازی در ابتدا با شکستن مرزها، روحیه نامحدود شدن را در انسان ها پدیدآورد و طبیعتا نسل جدید که بومی فضای مجازی هستند و از ابتدا که به دنیا آمده اند با این مقوله رو به رو بوده اند؛ بیش از دیگران غرق در این خواسته شده اند. سپس همین روحیه و خواسته، خیلی ها را به فکر انداخته است که برنامه‌هایی مثل اینستاگرام یا فضاهایی مثل فیس بوک را ایجاد کنند که دنیای بزرگتر و عمیقا نامحدودی را برایشان بسازند و دوباره همین دسترسی فرامرزی است که بومی های دیجیتال را تا این اندازه خواهان بی مرزی و نامحدود بودن کرده است.

دنیای جذابی که امروز فضای مجازی پیش روی ما ایجاد کرده است، بستری برای تعاملات گسترده اینچنینی فراهم آورده و البته سطح دسترسی به اطلاعات را هم تا حدود بی‌نظیر گسترش داده است و این امر طبیعتا کمک می کند که غالب انسان ها بهانه ای برای ناآگاهی نداشته باشند. گرچه نمی شود کتمان کرد که همین گستردگی اطلاعات خیلی اوقات خودش مانع فهم حقیقت می شود اما به هر طریق این میزان از دسترسی نامحدود به اطلاعات، در رشد ذهنی نسل جدید اثر زیادی داشته است.

ابعاد بی مرزی

در نگاه اول شاید این بی مرزی فقط در کسب اطلاعات و از آن بیشتر، مسائل ارتباطی خلاصه شود و به این فکر کنیم که چه ایرادی دارد آدم همراه با کاربرهایی که دنبالشان می کند مسافرت برود و مکان های مختلف کشورشان را بشناسد و ببیند و با صحبت کردن درباره فضای فکری ملیت های مختلف با فرهنگ و باور های اجتماعی آنها آشنا شود؛ اما نامحدود بودن فقط در مرزهای فضای مجازی خلاصه نمی شود و این اتفاق باعث نگرانی دولت های مختلف شده است. باور به جهانی بدون مرز از سمت نسل جدید به این معناست که نه تنها محدودیت در ارتباطات وجود ندارد بلکه مرز جغرافیایی، حد و مرز های فرهنگی، دینی، اقتصادی و سیاسی هم دیگر معنایی نخواهد داشت. این نیاز به بیرون زدن از چهار چوب و شکستن حد و مرز علل خیلی از خلقیات این نسل است. نامحدود بودن در روابط، نامحدود بودن خواسته ها و همان اصطلاح پر توقع بودن که از سمت خانواده ها زیاد بیان می شود هم از خصوصیاتی است که نیاز به نامحدود بودن با خود به همراه دارد. حتی باب شدن علاقه به زندگی و تجربه «جهان های موازی» و بحث جالب و پیچیده «شیفت کردن» که به معنای مدیریت ذهن و تصور خود در دنیایی خیالی و زندگی در آن دنیاست هم از علاقه به لازمانی و لامکانی و نیاز به نامحدود بودن نشات می گیرد.

البته نامحدود بودن فقط به ویژگی های نسل زد محدود نمی شود.

دنیای بدون خط کشی

نظریه جهان بدون مرز در این سالها از سمت اندیشمندان کشورهای مختلف بیان شده است. «اوهمای» از اولین متفکرانی بود که زوال دولت و ملتها و شکل گیری تدریجی جهان بدون مرز را در ابتدای دهه 1990 مطرح کرد. گرچه بیشتر نظریات و نگرانی های این بی مرزی و نامحدود بودن حول محور مسائل اقتصادی می گردد اما حتما مسائل فرهنگی را هم تحت الشعاع قرار داده است. عده ای بر این باورند که این بی مرزی و نامحدود شدن باعث می شود خصوصا در بحث فرهنگی و اجتماعی شاهد ملغمه ای از مفاهیم و آموزه های متفاوت باشیم و فرسنگ ها از اصالت ها دور شویم و این کوچک ترین تغییر فراملی بودن در فرهنگ است.

حالا سوال اینجاست نوجوان امروزی که در اتاقش با جهان ارتباط دارد و بزرگترین محدودیت که مرز جغرافیایی است را زیر پا می گذارد چطور باید با پذیرش محدودیت ها و قانون ها آشنا کرد؟

---