مادری کردن «ژاله صامتی» برای «سرهنگ ثریا»

وقتی دیداری نباشد، درد تمام وجود را فرا می‌گیرد دیگر درد درمان نمی‌شود، می‌شود بغض و خشمی که راه فرار را گم می‌کند و تمام وجود را دربرمی‌گیرد و ان با فریاد زدن هم خالی نمی‌شود، این شده حکایت بلندگوهایی که با تعداد زیاد در «سرهنگ ثریا» قد علم کرده‌اند و می‌خواهند حق خواهی کنند، حق پسر، حق برادر، حق مادر و...

در مواجه با فیلم «سرهنگ ثریا» با موضوع قدیمی اما اتفاقی جدید روبه‌رو هستیم، اتفاقی که مخاطب با دیدن موضوع و مضمون فیلم هزاران سوال در ذهن‌اش نقش می‌بند که این گروه تروریستی و منافق با کشتارهایی که داشته چطور سر برآورده و چه جنایت‌های خوفناکی داشته است و هزاران سوالی که این فیلم نمی‌تواند پاسخ دهد اما می‌تواند تماشاچی را ترغیب کند تا ببینید داستان از چه قرار است!

فیلم «سرهنگ ثریا» موضوعی مستندی دارد و حول محور مادری است که به دنبال پسرش «امیرعلی» در «پادگان اشرف» گروهک منافین سازمان مجاهدین خلق است که آنها او را به عضویت (گروگان) گرفته‌اند، سرهنگ ثریا با دیگر خانواده‌هایی که بستگان‌شان در این پادگان هستند می‌خواهند به کمک سفارت ایران و صلیب سرخ فرزندان و بستگان‌شان را ملاقات کنند اما نزدیک به سی سال است که آن‌ها خبری از فرزندانشان ندارند.

اما رنج عمیق‌تر از آن مادری که فرزندش را ندیده، دختری است که سال‌ها مادرش را ندیده است و برای تمام کردن این دوری مجبور شده خودش را جزئی از آن گروهک منافق و تروریستی درآورد، فیلم این حس را القا می‌کند که چقدر این مسیر دشوار است ندیدن بستگانی که قرار بوده روزی با آن‌ها گوشه‌ای از زندگیت را بگذرانی اما این گروهک منافق تمام زندگی‌ات را گرفته‌اند.

«لیلا عاج» که تجربه کارگردانی در تئاتر را داشته، با اولین تجربه فیلم بلند سینمایی‌اش شاید به خوبی نتواند به لحاظ تکنیک سینمایی و میزانسن‌ها و دکوپاژها خواسته مخاطب خاص سینما را برآورده کند تا همه صحه بگذارند که او در کارگردانی اولین اثرش با پختگی تمام و تجربه‌ زیاد عملکرد خوبی داشته است.

روندی که فیلم را طی می‌کند به‌حدی کند و کسل‌کننده است که به زور رخداد و پیرنگ داستان خودش را مجبور می‌کند تا ادامه فیلم را ببیند.

اما بیشتر بار فیلم بر دوش بازیگری «ژاله صامتی» است به ضرس قاطع می‌توان گفت او همه کار کرد تا این فیلم سینمایی به بار بنشیند، او برای «امیرعلی» مادری نکرد او برای این کل مجموعه فیلم «سرهنگ ثریا» مادری کرد با هنرش، با احساسش، با حرفه و توانایی‌اش.

او در محوریت سوژه، مضمون و روایتگری  است، او قوت قلب شده و توانسته با شجاعت و مقاومت مسیری را بگشاید تا خانواده‌ها جرئت این را پیدا کنند و فریاد بزنند فرزندان ما را به ما برگردانید.

---