نمازهای این افراد رد می‌شود
پیش‌نیازهای قبولی نماز
هر عمل عبادی که از بنده سر می‌زند، از نظر کیفی، سه حالت دارد:
یا فقط صحیح است ولی معلوم نیست مقبول هم باشد. یا هم صحیح است و هم مقبول اما معلوم نیست کامل باشد و باعث رشد انسان بشود. ایده‌آل‌ترین حالت، هنگامی است که آن عمل، علاوه بر شرط صحت و قبول، شرط کمال را هم داشته باشد.
نویسنده : ابوالقاسم شکوری
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : چهارشنبه 1401/10/14 ساعت 13:48
ایمان به اصول دین، تقوا، حضور قلب، اخلاص، پیروی از خود نماز، پذیرفتن ولایت پیشوایان معصوم و پرداخت زکات.
در متون دینی، گاه برای هر یک از عناوین یادشده، مصداق‌هایی ذکر شده و از آنها به عنوان مانع قبولی نماز نام برده شده است. به عنوان مثال، حرام‌خواری، مصداق بی‌تقوایی است و آدم متقی، هیچ گاه، دست به لقمۀ حرام دراز نمی‌کند.
در نوشتار پیش رو، با تکیه بر اینگونه روایات، به طور مصداقی، از اعمالی سخن خواهیم گفت که باعث می‌شوند نماز نمازگزار، از آسمان دنیا بالاتر نرفته و به ملکوت عالم راه پیدا نکند.
شرط‌های دهگانه پیش نیاز قبولی هر نمازی است: ایمان به اصول دین، تقوا، حضور قلب، اخلاص، پیروی از خود نماز، پذیرفتن ولایت پیشوایان معصوم و پرداخت زکات.
یک. بی‌توجه نسبت به نیازمندان
در روایتی از امام صادق علیه السلام می‌خوانیم:
نماز کسانی که نسبت به برهنگان و آوارگان جامعه بی تفاوتند، قبول نیست. (بحارالانوار، ج 84، ص 242)
دو. زن ناشزه (نافرمان)
طبق روایتی نبوی، زنی که با وجود بهرمندی از حق پوشاک، خوراک و مسکن متعارف از طرف شوهر، از انجام تکالیف همسری خود شانی خاله می‌کند، نمازش مقبول نیست. ( نهج الفصاحه، جمله 54)
سه. زِبّین
زِبّین یک اصطلاح فقهی است و منظور کسی است که به سبب ادرار یا مدفوع تحت فشار است.
در روایات گاهی برای این معنا، دو اصطلاح دیگر با عنوان «حاقن» (حبس‌کننده بول) و «حاقب» (حبس‌کنندۀ غائط) به کاررفته است.
باری، طبق فتوای فقیهان، نماز گزاردن در چنین حالتی کراهت دارد. از امام صادق علیه السلام منقول است که نماز حاقن و حاقب مقبول نیست. (محجة البیضاء، ج 1، ص 354)
چهار. حرام‌خوار
در روایتی نبوی آمده: عبادت توأم با حرام خوارى، چون ساختمانى است بر روى شن، و به قولى: بر روى آب. (بحارالانوار، ج 84، ص 258)
پنج. امام جماعتی که محبوب نیست
در فقه شیعی، امام جماعت علاوه بر صحت قرائت، باید عادل هم باشد. فقها در تعریف عادل، گفته‌اند: کسی که گناه بزرگ مرتکب نمی‌شود ولی ممکن است سهوا و حتی به عمد گناه کوچک از او سر بزند اما اصرار بر گناه صغیره ندارد. عدالت، محبوبیت می‌آورد. تصور کنید کسی را که برخوردار از مراتبی از تقواست. تقوای او، باعث می شود به کسی ظلم نکند. تقوا، سبب می شود خیر او به دیگران هم برسد. چنین گوهری، انسان را پیش خلق، محبوب می‌کند.
پیش نمازی که محبوبیت ندارد، معلوم نیست که تقوا داشته باشد. به همین دلیل، طبق یک روایت، نماز چنین شخصی، مقبول نیست.( یک روایت، بحارالانوار، ج 84، ص 317)
