چگونه از بیمار در خانه مراقبت كنیم ؟
چگونگی مراقبت از بیمار در خانه روشهایی دارد كه همه ی ما باید از آن اطلاع داشته باشیم و به كلیه مواردش عمل كنیم چرا كه مراقبت صحیح باعث بهبودی سریع بیمار می شود. بیمارانی كه پس از مراجعه به دكتر باید درخانه تحت مراقبت باشند كم نیستند و گرفتاری های روزمره مردم ، غالباً آنها را از پرستاری و مراقبت بیماری كه در خانه بستری است غافل می كند. مهمترین بخش نگهداری بیمار در خانه این است كه اطاق بیمار مشخص شود تا اگر میكربی وجود دارد در اطاقهای دیگر منتشر نشود. بهتر است اطاق خواب خود بیمار برای این كار اختصاص یابد. تشك بیمار باید سفت و مسطح باشد و از بالش اضافی هم استفاده شود . زیرا خوابیدن طولانی ، باعث درد در ناحیه پشت می شود . مگر این كه سر و گردن كمی بالاتر از معمول قرار گیرد.
در كنار تختخواب بیمار یك صندلی یا مبل دسته دار گذاشته شود تا بیمار با تكیه به آن بتواند از جایش بلند شود وگاهی روی آن بنشیند. سعی كنید همیشه یك پارچ آب با لیوانی كه وارونه روی دستمال كاغذی قرار گرفته در كنار بیمار باشد. بهتر است یك زنگ دستی تهیه شود تا در صورت لزوم بیمار آن را تكان دهد . داد زدن برای بیمار خوب نیست. زنگ تلفن هم ممكن است او را عصبی كند. اگر تلفن دراطاق او نباشد مناسب تر است و چنانچه شخصی قصد صحبت با او را داشته باشد به شرط داشتن خبر خوب ، تلفن را به اطاق بیمار منتقل كنید. خبر بد تلفنی حال بیمار را بدتر می كند. اعصاب ومغز بیمار باید آرامش داشته باشد . یك ظرف خالی را برای استفراغ احتمالی با مقدار زیادی دستمال كاغذی ، به اضافه تعدادی حوله تمیز در دسترس بیمار قرار دهید.
یك درجه طبی هم باید در اطاق بیمارباشد. درجه در ساعاتی كه دكتر توصیه كرده به مدت دو دقیقه ی تمام زیر زبان بیمار با دهان بسته قرار گیرد و سپس درجه جیوه آن خوانده شود و برحسب تاریخ و ساعت روی صفحه كاغذ درج گردد تا برای مشاهده بعدی دكتر در پرونده مریض آماده باشد.
درجه پس از استفاده باید تكان داده شود تا جیوه داخل آن پایین برود. سپس با محلول ضدعفونی تمیز شود و درجلد یا محفظه خود قرار گیرد. اگر درجه حرارت بدن بیمار خیلی بالا باشد باید فوراً به دكتر اطلاع داد.
بیمار تب دار به مایعات نیاز بیشتری دارد و باید وادار شود كه روزانه مایعات از قبیل آب خالص – چای كمرنگ – آب میوه و شیر بنوشد. البته برای دادن مایعاتی غیر از آب خالص حتماً با پزشك معالج باید مشورت شود.
غذای سفت برای بیمار بستری مناسب نیست . زیرا به علت عدم تحرك ممكن است تولید یبوست بیشتری بكند. غذای بیمار باید مقوی و اشتها آور باشد ولی لازم نیست به مقدار زیاد به وی خورانده شود.
پس از هر استفراغ ، صورت و پیشانی بیمار باید با حوله آب سرد تمیز شود و دهانش با آب سرد شسته شود و پوست لب های او مرطوب نگاه داشته شود.
اگر در خانه غیر از بیمار فرد دیگری هم زندگی می كند باید دقت شود كه در دسترس بیمار قرار داشته باشد و دارو را فقط در ساعاتی كه دكتر تعیین كرده و به همان مقدار تجویز شده در اختیار بیمار قرار دهد در صورتی كه بیمار تنها زندگی می كند باید دقت شود كه به موقع دارو مصرف كند و اضافی هم نخورد.
بدن بیمار باید همواره تمیز نگهداشته شود. اگر برای بیما ر، رفتن به حمام ممكن نیست باید با حوله آب گرم بدن او را تمیز كرد. بدین منظور یك قسمت از بدن بیمار را باید تمیز و خشك كرده و در پتو پیچاند و سپس قسمت دیگر را به همان ترتیب تمیز نمود.
هوای اطاق بیمار نباید خشك باشد بلكه باید دارای رطوبت باشد. هوای خشك ، بیمار را تحریك به سرفه می كند . برای مرطوب كردن هوا می توان از دستگاه بخار در اطاق استفاده نمود.
پتوهای تخت بیمار باید طوری قرار گیرد كه روی او سنگینی نكند، مخصوصاً روی قسمت پا و انگشتان ، تا هنگام پهلو به پهلوشدن به آنها آسیب نرساند.
در اطراف اطاق بیمار نباید سرو صدا كرد زیرا بیمار عموماً فردی عصبی و كم حوصله است و فشارهای عصبی مانع بهبود سریع او می شود .
بیمار قبل از بهبودی كامل وكسب اجازه از دكتر نباید سر كار خود برود. ممكن است بیماری عود كند و یا عوارض دیگری به بار آورد وهمكارانش را هم مبتلا نماید. موقع چكاندن قطره به بینی بیمار باید دقت شود كه قطره وارد دهان بیمار نشود . قطره چشم نیز باید لای پلك پایینی چكانده شود .
تقویت روانی بیمار در بهبودی او بسیار مؤثر است . مثلاً بودن گل و گیاه در اطاق بیمار می تواند در روحیه او تأثیر خوبی بگذارد . در طول بیماری هرگز به بیمار خبر مأیوس كننده داده نشود. خواندن داستانهایی كه به علت جالب بودن ، خواننده را به دنبال خود می كشاند به شرط این كه سر و دست بیمار را خسته نكند ، برای او خوب و مفید است . زیرا بیمار را از فكر كردن درباره مشكلاتش باز می دارد و پس از خسته شدن ، او را به خواب می برد.
تماشای تلویزیون كه از دور كنترل می شود خوب است. بیمار دوست دارد احساس كند كه اطرافیانش با علاقه و فداكاری خاصی از او پرستاری و پذیرایی می كنند، مخصوصاً اگر بیمار سالخورده باشد از فرزندانش انتظارات زیادی دارد و اگر خلاف آن را ببیند شدیداً دلخور و افسرده می شود و این از نظر روحی برای او خوب نیست . به علاوه به علت حساس شدن روحیه اش در زمان بیماری ممكن است هرگز این را فراموش نكند.
