آداب و رسوم نیک و دیرینه (1)

آداب و رسوم متعددی وجود دارد که برخی از آنها به دست فراموشی سپرده شده است. برخی از این آداب با فراموش شدن، لطمات متعددی را بر زندگی روزمره وارد ساخته اند. به عنوان مثال، حدود چهار دهه قبل، افرادی که ازدواج می‌کردند، در یکی از اتاق های منزل پدری مشغول به زندگی می شدند و تا حدی که بتوانند گلیم خود را از آب بیرون  بکشند در همان جا به زندگی ادامه می دادند تا بتوانند منزلی مستقل تهیه کرده و جدای از پدر و مادر زندگی کنند. اما امروزه این سنت حسنه زایل شده و غالباً از همان ابتدا بدنبال منزلی مستقل می باشند.
بررسی وظایف دولت ها برای فراهم سازی هر چه بهتر شرایط معاش افراد جامعه در این سخن نمی گنجد اما، از بین رفتن این رسم زیبا هزینه ی گزافی برای جوان ها پدید آورده است.
اگر به میزان درآمد یک کارگر ساده که حدود سه میلیون تومان است توجه شود و از طرف دیگر، اگر حداقل میزان ودیعه مسکن نیز لحاظ شود، تازه متوجه رنج های یک حداقل بگیر و یک کارگر ساده  جامعه می شویم.
برای اجاره یک واحد بسیار کوچک، فردی که حداقل دستمزد را دریافت می کند باید چندین سال پس انداز داشته باشد و یا اگر موفق به دریافت وام شود_دقت شود که اگر موفق شود_باید چندین سال مشغول پرداخت آن باشد و دغدغه این نوع از زندگی بطور حتم تاثیرات سویی را بر هر انسانی می گذارد.
حال باز می پردازیم به صدر مطلب و تامل می کنیم که آیا سنت آغاز زندگی در جوار پدر و مادر جزء آداب و رسوم نیک بوده یا خیر؟!
به طور حتم زندگی مستقل جزء آمال و آرزوهای بسیاری از افراد بشر بوده و هست و خود این یکی از اهداف ازدواج می باشد، ولی باید توجه نمود که این استقلال قیمتش چه میزان است؟
آیا اکنون کنار گذاشتن این رسم نیکو و پسندیده منجر به عدم ازدواج بسیاری از جوانان نشده؟
آیا منجر به افزایش فساد در جوامع ما نشده ؟
آیا سبب بالا رفتن آمار ناباروری نشده ؟
آیا سبب اختلالات روحی و روانی در جوانان ما نشده است؟
آیا منجر به کاهش چشمگیر رشد جمعیت نمی باشد؟
تکلیف بسیار بسیار از جوانان ما که به دلیل نبود مسکن ازدواج نمی کنند و دچار مشکلات عدیده می شوند چیست؟
بهتر نیست که به این سنت دیرینه رجعت کنیم؟

اینکه برای آغاز زندگی مشترک بطور موقت، در منزل پدری سکنا گزیده و با سامان بخشیدن به وضعیت معاش به استقلال گرویده و زندگی کاملا مستقلی را آغاز نماییم؟!
مگر این سبک از زندگی چه مشکلاتی را در پی داشته است؟
آیا این مشکلات قابل رفع بهتر است یا مشکلاتی که در پی عدم ازدواج به وجود آمده است؟
بر فرض که اندکی بزرگترها در زندگی دخیل شوند، آیا تمام این دخالت ها مضر طلقی می شوند؟
مگر غیر از این است که زندگی با بزرگترها می تواند باری را از روی دوش بزرگترها نیز بردارد؟
مگر جز این است که وظیفه ی ما خدمت به پدر و مادر هاست و عاقبت بخیری ما را در پی خواهد داشت؟
قرآن در چندین جای فرموده است که به پدر و مادر نیکی کنید اما، امروزه شاهد آن هستیم که برخی با تشکیل خانواده این گوهر های نایاب را به فراموشی سپرده و حتی مدت های مدیدی به آن سر نزده و سراغی از آنها نمی گیرند.
دین ما قائل به آن است که نگاه کردن به صورت پدر و مادر عبادت است، چه رسد به خدمت به آنها که جایگاه ویژه‌تری داشته و دارد.
برخی دچار این معضل اند که پدر و مادر من عروسشان و یا دامادشان را پذیرا نمی باشند، این مشکل را خود من به وجود آورده ام که یا با انتخاب غلط و یا با سوءمدیریت نتوانسته ام رابطه ی زیبایی بین همسر و خانواده ام ایجاد کنم.
بطور حتم یکی از عوامل اصلی فروپاشی زندگی مشترک جوانان این دوره و زمانه عدم دخالت بزرگترها در زندگی آنان است. اصلی که به مرور زمان رو به فراموشی رفته و سبب بوجود آمدن بسیاری از اختلافات در زندگی های نو پا و حتی دیرین شده است.
پس نتیجه مطلوب این بحث می تواند این شود که اهم را فدای مهم نکنیم و با بردباری و تامل بیشتر به سوی رفع مشکلات پیش رویم تا به نتیجه ی مطلوب رسیم.