ناامیدی و مرگ هدیه سینمای ایران به مردم!

 

در روزهای پایانی آبان ماه امسال و در میان شیوه بیماری کرونا، زمزمه‌های به تعویق افتادن سی و نهمین جشنواره فیلم فجر و یا حتی لغو این رویداد سالانه سینمایی به گوش رسید. محمدمهدی طباطبایی نزاد دبیر سی و نهمین جشنواره فیلم فجر در آن زمان از احتمال برگزاری جشنواره در بهار سال 1400 خبر داده بود. اوایل آذرماه خبرگزاری صداوسیما اعلام کرد که جشنواره فیلم فجر امسال به دلیل شرایط کرونا و تولید نشدن فیلم کافی برای حضور در جشنواره برگزار نخواهد شد و احتمال دارد زمان آن به بهار 1400 موکول شود.
بااین‌حال، تصمیم به تعویق افتادن جشنواره به خردادماه 1400 عملی نشد و درنهایت مقامات برگزاری جشنواره تصمیم گرفتند مقدمات برگزاری جشنواره در زمستان امسال را فراهم کنند.
110 فیلم برای حضور در جشنواره اعلام آمادگی کردند و این آمار نشان از آن بود که در سال هم‌گیری کرونا فیلم‌های تولیدشده کم هم نبوده است. درنهایت از این تعداد 62 فیلم مجوز داوری در سی و نهمین جشنواره فیلم فجر را گرفتند. داوران این دوره از جشنواره ساره بیات و محمد احسانی، مرتضی پور صمدی، بهرام توکلی، نیما جاویدی، سید جمال ساداتیان و مصطفی کیایی بودند که ۱۶ فیلم در رشته‌های مختلف را برای نامزدی در بخش سودای سیمرغ معرفی کردند.
به هر ترتیب، جشنواره فیلم فجر امسال با توجه به شیوع کرونا، شرایط خاص برگزاری جشنواره و بدون حضور تماشاگران در 12 بهمن شروع شد اما باز سوی امیدی بود که فیلم‌های جشنواره امسال آن‌قدر قابلیت و کیفیت بالایی داشته باشند که مخاطبان در خانه‌مانده را با خبرهای خوب شگفت‌زده کنند اما این اتفاق نیفتد.

سی و نهمین جشنواره فیلم فجر با اکران 16 فیلم سینمایی به پایان رسید. نیمی از آثار این دوره در دوران کرونا و شرایط روحی نامناسب مردم ساخته‌شده‌اند. اغلب آثار این دوره به مسئله خانواده پرداخته بودند؛ اما حال خوبی نداشتند.

خانواده:

خانواده در 10 فیلم جشنواره امسال محور اصلی قصه‌ها بود اما فقط یک خانواده سالم دیدیم. رمانتیسم عماد و طوبی در سینمای ایران که معمولاً به دنبال راهکار نیست یک حال المسائل خانواده است. این فیلم را بهتر است همه زوج‌های جوان به‌عنوان یک کارگاه مهارت‌آموزی تماشا کنند.

امید:

متأسفانه اغلب آثار دوره سی و نهم جشنواره فجر هم مثل دوره‌های قبلی، تم ناامیدی داشتند. حتی شیشلیک هم به‌عنوان کمدی پر سروصدای این دوره؛ حال بد و قصه‌ای ناامید داشت.
امسال از بین 16 فیلم حاضر در جشنواره تنها 6 اثر با تم امید داشتیم. رومانتیسم عماد و طبی، روزی روزگاری آبادان، یدو و گیج‌گاه مروج امید در کانون خانواده بودند. مصلحت، منصور و تک‌تیرانداز هم احساس امید و افتخار به ایران را به مخاطب منتقل می‌کردند.

خودکشی:

یک‌چهارم آثار این دوره از جشنواره با تصویر سیاه انواع شیوه‌های خودکشی به پایان رسیدند. در این آثار خودکشی، راهکار نهایی حل مشکلات دو پدر، یک مادر و یک فرزند نمایش داده شد. انواع شیوه‌های خودکشی‌ از اعدام، خودسوزی و خفگی با گاز تا استعمال مواد مخدر در این آثار نمایش داده شدند.
این توقع از سینمای ایران وجود داشت که در روزهای سخت کرونا؛ مروج حس امید و زندگی باشند اما نبودند. سینمای ایران همچنان با مردم قهر است ولی توقع دارد همین مردم به رونق اقتصادش کمک کنند.

---