غفار یعنی چه و چرا خداوند با این صفت شناخته می شود؟ (پیام های آسمان هشتم)

 درس دوم کتاب پیام های آسمان هشتم با موضوع عفو گذشت شروع شده است. در این درس درباره بخشیدن صحبت شده است.
داستانی که در این درس آمده است این است که مدتها در جایی  باران نمی بارید و مردم دچار قحطی و خشکسالی شده بودند و آنها از هشدارهای پیامبرشان فهمیده بودند که مشکلاتی که پیش آمده به خاطر گناهانشان است. آنها نزد پیامبرشان رفتند و به ایشان گفتند که اگر باران نبارد، همه از تشنگی و گرسنگی هلاک می شوند. آنها از پیامبر خود راه چاره ای خواستند. راهی که پیش روی آنها گذاشته شد این بود که همه مردم ، زن و مرد و کوچک و بزرگ همه جمع شوند و برای آمرزش از خداوند نماز باران بخوانند.
همه مردم مشغول عبادت بودند که فرشته وحی نازل شد و به آنها گفت در میان مردم کسی هست که گناه کبزرگی را مرتکب شده و هنوز توبه نکرده است، تاز مانی که او در بین مردم باشد ، دعا مستجاب نمی شود.
در واقع  خداوند می خواست تا همه بندگانش توبه کنند و از گناهان پاک شوند.
 خداوند نام های زیادی دارد که یکی از آنها غفار  می باشد.غفار از "غفر" گرفته شده است و به معنای «پوشانیدن، از نظر دور شده» است.
وقتی انسان مرتکب انحراف و معصیتی می شود آثاری از انحراف یا معصیت در روان انسان باقی می ماند و مانند دود یا غباری آن را می پوشاند. وقتی انسان توبه می کند و به سوی خدا برمی گردد و خداوند هم به سوی او باز می گردد و از انتقام او گذشت می کند.

وَإِنِّی لَغَفَّارٌ لِمَنْ تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ صَالِحًا ثُمَّ اهْتَدَىٰ (82 / سوره طه)
و البتّه من، هر كس را كه توبه كند و ایمان آورد و كار شایسته انجام دهد، به هدایت برسد، قطعاً مى‌بخشم.

این آیه بندگان خدا را بشارت میدهد و می فرماید هر کس که توبه کند و به خداوند ایمان آورد ، خداوند گناهان آنها را می بخشد.
توبه از هر گناه و خلاف باید متناسب با همان گناه و خلاف باشد. مثلًا توبه كسى كه نماز نخوانده، قضاى نماز است، توبه‌ى مردم آزارى، عذرخواهى است، توبه‌ى كتمانِ حقایق، بیان آن است، توبه‌ى شرك، ایمان به خداست، توبه‌ى مال مردم‌خوارى، ردّ اموال به صاحبان آن است.

 در واقع منظور از غفار در این آیه این است که راه توبه بر آنهایی که  مشمول غضب الهى شده‌اند، باز است.خداوند به همه گناهکاران وعده ی آمرزش داده است. خداوند نه تنها گناهان کوچک را می بخشد ، بلکه همه گناهان بندگان را می آمرزد و تنها راه آمرزش گناهان، توبه ی بندگان از انجام کار اشتباه شان است.

 همانطور که گفتیم انسان برای آمرزیده شدن گناهانش باید توبه کند و از انجام کارهای اشتباهش پشیمان شود و گناه و انحراف را که بر روح و روان او سایه انداخته ،از خود دور کند تا دیگر اشتباهاتش به ذهنش نیاید.

 توبه و پشیمانی از گناه یعنی بنده گناهکار آنچنان گناه را از خودش دور کند که گویی از صحنه ی ذهن و روان انسان بیرون انداخته شده و اصلا مطرح نبوده است. این گونه برخورد با آثار گناه و انحراف عبارت است از «مغفرت و غفران» و خداوند که انجام دهنده چنین عملی است «غافر و غفور و غفّار»نامیده می شود که معانی آن ها مشخص است.

غفّار بودن خداوند نظر به کثرت و زیادی گناهان است. چون گناهان بسیارند و هر گناهی در صورت فراهم شدن زمینه مغفرتش، مغفرتی از سوی خداوند به آن تعلق می گیرد، پس خداوند نسبت به همه ی آن ها «غفّار» است.

البته باید این موضوع را هم دانست که توبه  و پذیرفتن توبه و آمرزش برای گناهانی صورت می گیرد که فرد عاصی و گنهکار ،قصد انجام گناه را نداشته اما به دلایل ناخواسته مغلوب این گناه می شود و حتی در هنگام گناه هم احساس پشیمانی و خجالت کند و خودش را به خاطر انجام گناه سرزنش می کند.چنین فردی که اینگونه گناه می کند ، در واقع راهی برای بازگشت خود گذاشته و سریع توبه می کند تا مورد مغفرت و آمرزش خداوند قرار بگیرد.

 اما شخصی که به خواسته و منطق خودش گناه کند و از اشتباه بودن کاری که انجام می دهد، آگاه باشد و در واقع  خودش نمی خواهد که از دایره گناه بیرون بیاید و توبه کند ، در حقیقت راه های توبه را به روی خود می بندد و پشیمانی و توبه اش دیگر مورد پذیرش خداوند  قرار نمی گیرد.

در این زمان انسان از هوا و هوس خود تبعیت می کند و  دچار  شرک  می شود. تبعیت از هوی و هوس شکلی از شریک قرار دادن برای خداست و وقتی شرکی روی دهد، خداوند هرگز انجام دهنده اش را نمی بخشد و فرد مشرک را مشمول مغفرت خود قرار نمی دهد.

 سخن آخر:

خداوند تمامی گناهان هر کسی را که پشیمان شده باشد و بخواهد راه رستگاری و تقوا را در پیش بگیرد می آمرزد.

---