بوی پائیز و دلتنگی برای حس کودکی

این روزهایِ پایانیِ شهریور دلهره‌ی عجیبی دارد!
دلهره‌ای از جنسِ حال و هوایِ نابِ کودکی،
با عطرِ دلبرانه‌ی کتاب‌هایِ نو و طعمِ گسِ خرمالو ...

ما دیگر آن کودکِ بی غم و خندانِ سالهایِ دور نیستیم، اما این دلهره، یادگارِ خوبِ همان روزهاست، روزهایِ خوبی، که نگرانیِ‌مان، بخاطرِ معلمِ تازه‌ای بود که نمی‌شناختیم و تمامِ ترسمان، برای درس‌هایی که قرار بود سخت‌تر از سال‌هایِ قبل باشد ...

چه حال و هوایِ بی نظیری بود!
هنوز هم که هنوز است پاییز، دلنشین تر از تمامِ فصل‌هاست! قدم زدن در خیابان‌هایِ نارنجی و خِش خشِ جانانه برگ‌ها، تسکینِ خوبی‌ست ...

اما کاش برایِ یک روز هم که شده به روزهایِ خوبِ کودکی بر می‌گشتیم! مثلا اوایلِ مهر باشد و حیاطی شلوغ و بچه‌هایی شاد و خندان که با اشتیاقی بی وصف لباس و کفش‌هایِ جدیدشان را به هم نشان می‌دهند.

مثلا پاییز باشد و کودکی که بی غم و آسوده، کوله پشتی‌اش را روی دوشش گرفته و سرخوش و لی لی کنان به سمتِ خانه می‌دود...

و چه موسیقیِ دلنوازی ست خش خشِ برگ‌هایِ پاییزی، وقتی دلت کودکانه می تپد، وقتی نگرانِ هیچ چیز نیستی ...